[…] Είναι γνωστό ότι το οικολογικό κίνημα στην Ελλάδα πέρασε, και περνάει, από πολλές διασπάσεις και δεν κατάφερε να πάρει τις πλατιές μάζες, τον πολύ κόσμο, με το μέρος του. Επίσης, κάποιοι θεωρούν το πλούσιο φυσικό περιβάλλον της χώρας δεδομένο. Κάποιοι ενδέχεται να δυσανασχετούν όταν, με την προστασία του περιβάλλοντος, θεωρούν ότι θίγονται τα συμφέροντα τους – μια οπτική που έχει να κάνει με την απαξίωση του φυσικού περιβάλλοντος από όλες τις κυβερνήσεις ως τώρα. Υπάρχουν, συνεπώς, διάφοροι λόγοι που δεν ενθάρρυναν στην Ελλάδα ένα κίνημα όπως το Extinction Rebellion ή το Fridays for Future. Ας ρίξουμε μόνο μια ματιά μόνο στο πώς συμπεριφέρονται στο αστικό πράσινο σχεδόν όλοι οι ελληνικοί δήμοι και θα καταλάβουμε το μέγεθος της απαξίωσης.
Επίσης, από την εμπειρία μου ως τώρα στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, βλέπω μεγάλα ελλείμματα στην εφαρμογή των ευρωπαϊκών νόμων, αλλά όποτε χρειάστηκε να αποταθούμε σε Ευρωπαϊκές επιτροπές περιβάλλοντος, αυτές ως Πόντιος Πιλάτος χαρακτήριζαν το πρόβλημα μας «τοπικό». Αυτό όμως που βλέπουμε ότι αυξάνει είναι η καταστροφή δασών, περιοχών NATURA, ποταμών, ακτών, θαλασσών, ειδικά μετά το τελευταίο, κυριολεκτικά οικοκτόνο, νομοσχέδιο της Νέας Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση εξαπολύει μία άνευ όρων, επιθετική πολιτική σε ό,τι έχει να κάνει με τη φύση όταν εκείνη στέκεται εμπόδιο στην ιδιωτική κερδοφορία – μια πολιτική «Μπολσοναρική», παρόμοια δηλαδή με την επιθετικότητα που επέδειξε ο ακροδεξιός Μπολοσνάρο στη Βραζιλία στην καταστροφή του Αμαζονίου.
Τα ελληνικά παραδείγματα, άπειρα, από τη Σύρο ως τη Χαλκιδική, από το Βόλο ως τα Άγραφα, από την Εύβοια ως την Κρήτη. Όταν η χώρα ερημοποιείται με γεωμετρικούς ρυθμούς, όταν αλλάζουν τα μικροκλίματά της, όταν ασφυκτιούν από τις αυξανόμενες θερμοκρασίες τα πελάγη λόγω της κλιματικής κρίσης, η οποία αλληλοτροφοδοτείται από τις ανεξέλεγκτες καλοκαιρινές πυρκαγιές, δεν θα αργήσουμε να δούμε τον αντίκτυπο στον έμβιο πληθυσμό. Αλλά τότε θα είναι αργά. Το ΜέΡΑ25 στους κόλπους του συγκέντρωσε κάποιους από τους πιο ενεργούς περιβαλλοντικούς μαχητές και μαχήτριες του τόπου και αυτή η συνέργεια παράγει καρπούς ¬ με τη θέσπιση των κόκκινων γραμμών που ήδη προανέφερα, αλλά και με σχεδιασμό εξοικονόμησης πόρων, που αντ’ αυτού δίνονται αυτή τη στιγμή κατά κόρον σε επενδύσεις στρατιωτικών εξοπλισμών […]