[…] Είναι πάρα πολλά, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Νομίζω το πιο βασικό είναι αυτή τη στιγμή οι προστατευόμενες περιοχές. Πρέπει να δημιουργήσουμε χώρους που θα είναι πραγματικά προστατευμένοι από την ανθρώπινη λεηλασία, γιατί αν δεν προστατεύσουμε αυτές τις τελευταίες περιοχές της φύσης που μας έχουν απομείνει, δεν έχουμε καμία πιθανότητα να αντιμετωπίσουμε την κλιματική κατάρρευση. Είναι και η γραμμή του ΟΗΕ ότι θα πρέπει να μιλάμε πλέον όχι για προστασία μόνο αλλά για αποκατάσταση της ζημιάς. Ακόμη, να προστατέψουμε την Ελληνική Τάφρο, ακριβώς επειδή δημιουργεί αυτές τις ειδικές συνθήκες, όπου ζουν οι φάλαινες της Μεσογείου, εκεί που αναπαράγονται και βρίσκουν τροφή, και εκεί που θέλουν να κάνουν τις σεισμικές έρευνες και τις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Σίγουρα πρέπει ως χώρα να σταματήσουμε να είμαστε κλιματικοί αρνητές και να σταματήσουμε την εξόρυξη υδρογονανθράκων, όταν καταστρέφεται το κόσμος από αυτές. Ένα δεύτερο βήμα σίγουρα θα ήταν να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε τους νέους να μένουν στις προστατευόμενες περιοχές και να ενθαρρύνουμε επαγγέλματα, τα οποία σχετίζονται με αυτή την προστασία, ώστε οι κοινότητες εκεί να έχουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής.
Να σταματήσουμε τις εξορύξεις του χρυσού στις Σκουριές και να γίνει η αποκατάσταση του δάσους των Σκουριών. Να προχωρήσουμε στην ενδυνάμωση των αναδασώσεων στην Αθήνα, όπου είναι απαραίτητο και στην αύξηση της βιοποικιλότητας της δασικής και των δέντρων περιμετρικά του λεκανοπεδίου. Να δημιουργηθούν πράσινοι διάδρομοι, δηλαδή είτε τα ρέματα που θα αναδειχθούν ξανά, είτε δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας με πολύ αστικό πράσινο που θα συνδέουν τα δάση και τα βουνά της Αττικής και του λεκανοπεδίου, με μητροπολιτικά πάρκα και με γειτονιές, ώστε ένας πολίτης οποιασδήποτε γειτονιάς να μπορεί περπατώντας να φτάσει σε ένα βουνό, σε ένα μέρος που είναι ανέγγιχτη η φύση. Θα ενδυνάμωνε πολύ τις άμυνες της Αθήνας απέναντι στη κλιματική κρίση, δημιουργώντας διαδρόμους αερισμού της πόλης που θα σώσουν ζωές, όταν έρθουν οι ακραίοι καύσωνες. […]
Αυτήν τη στιγμή, η κτηνοτροφία συμβάλλει πιο πολύ στην κλιματική κατάρρευση από τις μεταφορές. Αν θέλουμε να έχουμε ελπίδα, θα πρέπει, το λιγότερο, να περιορίσουμε το κρέας σε αυτό που κάποτε λεγόταν μεσογειακή διατροφή, όπου ήταν η εξαίρεση στην διατροφή μας. Κι εννοείται ότι όποιος το πιστεύει και το νιώθει -όπως εγώ- να μην τρώει καθόλου κρέας και ψάρι και ζωικά προϊόντα, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να προκαλούμε άλλο πόνο. Και βέβαια πρέπει να υπάρχουν και πολιτικές για τη σταδιακή μετάβαση στη φυτική διατροφή, κάτι το οποίο δεν υπάρχει καθόλου στη χώρα μας.