Στην αμερικανική πολιτική σκηνή ξέρετε υπάρχει μια ειλικρίνεια. Όσοι θεωρούν παραμύθι την κλιματική κρίση και υπερβολές τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, απλά βγαίνουν και τα λένε ευθαρσώς. Εδώ όλοι κρύβονται πίσω από ένα… πράσινο φύλλο σε μια κομματική αφίσα και προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται για το περιβάλλον ενώ φέρνουν μέτρα που το καταστρέφουν και το υπονομεύουν. Εμείς στο ΠΑΣΟΚ μπορούμε πρώτα απ όλα να ισχυριζόμαστε ότι πρώτοι αναδείξαμε την πράσινη ατζέντα. Ακόμα και αν ανατρέξετε σε προγράμματα του μακρινού 1981 και τον Ανδρέα Παπανδρέου έως και την τολμηρή ατζέντα του Γιώργου Παπανδρέου που λοιδορούταν όταν την αναδείκνυε. Και σήμερα όμως ο Νίκος Ανδρουλάκης κρατώντας το νήμα αυτής της ιστορικής παρακαταθήκης ευθαρσώς μιλά για όραμα και τολμηρές πολιτικές κόντρα στην κοντόφθαλμη λογιστική αντιμετώπιση. Ο ένας ο πυλώνας αφορά σίγουρα την περιβαλλοντική εκπαίδευση στα σχολεία αλλά και τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου δικτύου πράσινων σχολείων, με βιολογικά προϊόντα στα κυλικεία, κίνητρα για τη χρήση ποδηλάτου, επαναχρησιμοποίηση σχολικών ειδών κλπ.
Αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν οι κρίσιμες επιλογές που «καίνε» και έρχονται κόντρα σε συμφέροντα όπως ο εκδημοκρατισμός της παραγωγής ενέργειας ώστε οι πολίτες να μπορούν να γίνουν παραγωγοί ενέργειας, οι τολμηρές λύσεις για τη ΔΕΗ που πρότεινε ο πρόεδρός μας, η αποφασιστική ενίσχυση των ΑΠΕ σε συνδυασμό με τον περιορισμό των ρύπων με ρηξικέλευθες αποφάσεις που σίγουρα θα έχουν πολιτικό κόστος. Εμείς μιλούσαμε και μιλάμε πάντα για μια ολοκληρωμένη πράσινη πολιτική ανάπτυξης για τη χώρα και όχι είτε για κινήσεις εντυπωσιασμού που δεν επιφέρουν κανένα πράσινο αποτύπωμα στην οικονομία.