*[…] Η μη αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι μια πολιτική απόφαση […] Το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της αδράνειας είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που χρειάζεται για μια δίκαιη πράσινη μετάβαση.[…] Η ελληνική πολιτεία είναι αθωράκιστη απέναντι στα φαινόμενα που έρχονται. Υπάρχουν λαϊκιστές που μας λένε ότι θα γυρίσουμε σε μια κανονικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουμε καμία πιθανότητα να γυρίσουμε πίσω στα καλοκαίρια, στους χειμώνες, στην άνοιξη που ζήσαμε μικροί. Το κλίμα έχει αλλάξει. Είδαμε πόσο καταστροφικό και φονικό μπορεί να είναι.
Είδαμε τα κόστη ποια μπορεί να είναι. Στη Θεσσαλία ο πρωθυπουργός λέει ότι είναι 3,5 δις. …3,5 δισ. είναι το 1,5% του ελληνικού ΑΕΠ. Κι αν συμβεί κάτι αντίστοιχο την επόμενη χρονιά; Νομίζω ότι είναι χρήσιμο να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ κόστους και επένδυσης. Κόστος είναι όταν παθαίνεις μια ζημιά και πρέπει να αποζημιώσεις. Επομένως το κόστος της αδράνειας, το κόστος του να μην κάνουμε κάτι, είναι τεράστιο.[…] Το είδαμε και στη Θεσσαλία. Αν είχαμε κάνει τα έργα προσαρμογής τα οποία μας λένε οι επιστήμονες ότι χρειάζονται το κόστος θα ήταν πολύ μικρότερο και σε ανθρώπινες ζωές και σε χαμένες περιουσίες και σε κατεστραμμένες δημόσιες υποδομές. […]