723 – Ν. Μυλόπουλος – Νέα Αριστερά

*[…] Αυτό που συμβαίνει στη Θεσσαλία είναι ενδεικτικό έως και εμβληματικό της πολιτικής κατάστασης που βιώνουμε. Στην περιφέρεια με τα πιο έντονα σημάδια λεηλασίας των περιβαλλοντικών συστημάτων, συμβαίνουν διαδοχικά, λόγω της κλιματικής κρίσης, δύο ακραία πλημμυρικά φαινόμενα (« Ιανός» 2020, « Ντάνιελ» 2023) με καταστροφικά αποτελέσματα. Η περιοχή ήταν παντελώς ανοχύρωτη, παρά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Ειδικά η αγνόηση των χαρτών πλημμυρικών κινδύνων, ακόμη και ύστερα από την πρώτη καταστροφή του «Ιανού», είναι εγκληματική. Αντί όμως για μια προσέγγιση με σχέδιο, επιστημονική ανάλυση και πραγματική διαβούλευση, έχουμε τη γνωστή, από τα χρόνια της Θάτσερ, κερδοσκοπία πάνω στον βούρκο και στα συντρίμμια. Η κυβέρνηση δίνει κυριολεκτικά γην και ύδωρ στα funds και μάλιστα, εκμεταλλευόμενοι το σοκ της καταστροφής και της απαξιωμένης (πλημμυρισμένης) γης, τους αφήνουν τεράστια περιθώρια κερδοφορίας. […] Ο πλανήτης βιώνει την κλιματική κρίση. Εχω την αίσθηση ότι για την πλειονότητα της κοινωνίας αυτό δεν λέει κάτι . Θεωρείτε ότι είναι θέμα κουλτούρας ή έλλειψης εκπαίδευσης σε θέματα περιβάλλοντος; Δεν είναι καινούργια ιστορία η υποβάθμιση των περιβαλλοντικών ζητημάτων σε ένα αφήγημα για «ευαίσθητους» φυσιολάτρες και οικολόγους, καθώς στον κυρίαρχο λόγο, το «περιβάλλον» είναι κάτι σαν οικόσιτο που πρέπει να προστατέψουμε. Αυτό που είναι καινούργιο όμως είναι ότι η κλιματική κρίση είναι εδώ όσο ποτέ και η Ελλάδα, ως μεσογειακή χώρα, είναι στη δίνη του κυκλώνα. Εχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο με πυρκαγιές, πλημμύρες και ξηρασίες που στροβιλίζει τα οικοσυστήματα, τις κοινωνίες και τις οικονομίες τους σε ένα σπιράλ καταβύθισης προς ένα μέλλον αχαρτογράφητο και ζοφερό. Ως είθισται οι εξουσίες βολεύονται με την άγνοια ή την αδιαφορία των πολιτών. Από την πλευρά μας οφείλουμε να επιμείνουμε στο πρόταγμα της πολιτικής οικολογίας που θέλειτο περιβάλλον, όχι ένα απονευρωμένο ιδεολόγημα που συμπληρώνει την οικονομία, αλλά αντικείμενο σφοδρότατης σύγκρουσης αντίπαλων συμφερόντων, και εντέλει πεδίο πολιτικής πάλης. Σε αυτό το πεδίο να διεκδικήσουμε ξανά τους φυσικούς πόρους ως συλλογικά, κοινά αγαθά. […]