792 – Α. Παπαχατζής – Ελληνική Λύση

[…] Πάντα θεωρούσα τους αγρότες μας «συνεργάτες», που μαζί αποφασίζουμε τη «γεωργική στρατηγική» για την οποία θα αγωνιστούμε σε κάθε επίπεδο. Το 80%, περίπου, της ελληνικής νομολογίας προέρχεται και συμμορφώνεται με τις διατάξεις και τους νόμους που έχουν ψηφιστεί στο Ευρωκοινοβούλιο. Όλη η προετοιμασία γίνεται από τις νομοπαρασκευαστικές επιτροπές του, που αποτελούνται κυρίως από τους ευρωβουλευτές. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι το Ευρωκοινοβούλιο, λίγο πολύ, είναι ένα «τεχνοκρατικό» κλαμπ επιστημόνων, όπου σθεναρά θα πρέπει με γνώση να στοιχειοθετείς διατάξεις που θα αποδεχθούν για υπερψήφιση και όλα τα υπόλοιπα κράτη, διαφυλάσσοντας, όμως, τα συμφέροντα των δικών μας αγροτών. […] Το 1984, όταν η χώρα μας έγινε πλήρες δέκατο μέλος της τότε ΕΟΚ, το ποσοστό του προϋπολογισμού που αφορούσε την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) ανερχόταν στο 75%. Δυστυχώς, από το 2019, αυτό το ποσοστό έχει πέσει στο 34,5%. Προσπάθειά μας θα είναι να αυξηθεί σημαντικά και, αν είναι δυνατόν, ακόμη και να διπλασιαστεί. Τεράστιο πρόβλημα και για τους Έλληνες παραγωγούς είναι η «Πράσινη Συμφωνία», το λεγόμενο «Green Deal», με όλους τους περιορισμούς στη χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων. Η πρακτική αυτή έχει ως αποτέλεσμα να αδικούνται κατάφορα οι Ευρωπαίοι αγρότες, όταν την ίδια στιγμή εισάγουμε χωρίς δασμούς τα αντίστοιχα προϊόντα από τις τρίτες χώρες, που χρησιμοποιούν ασύστολα πλειάδα άλλων απαγορευμένων, αλλά μόνο για εμάς, φυτοφαρμάκων, καθιστώντας τα προϊόντα τους πιο ανταγωνιστικά! Γενικευμένοι έλεγχοι, λοιπόν, στα εισαγόμενα προϊόντα αυτών των χωρών και επιβολή δασμών, ώστε να επιδοτηθούν επιπλέον οι αγρότες μας που παράγουν τα αντίστοιχα, με τους περιβαλλοντικούς περιορισμούς, όμως. Οι παράνομες «ελληνοποιήσεις» και εισαγωγές, όπως μελιού (για την ακρίβεια σιροπιού) από την Κίνα, αιγοπροβάτων και γάλακτος από τα Βαλκάνια, μολυσμένων σιτηρών από την Ουκρανία και διάφορων άλλων προϊόντων από την Τουρκία, ελαιόλαδου π.χ. από την Τυνησία, θα πρέπει να σταματήσουν, ή να μειωθούν και να δέχονται αυστηρότερους ελέγχους. Το «ευρωπαϊκό βαμβάκι», δηλαδή το EU COTTON, μειώνεται συνέχεια, λόγω του κόστους της καλλιέργειας. Η χώρα μας παράγει πάνω από το 80% του βαμβακιού της ΕΕ, θα πρέπει λοιπόν να επιδοτηθεί κατ’ εξαίρεση από την ΚΑΠ. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με πλήρως τεχνοοικονομικά αιτιολογημένες προτάσεις και στρατηγικές. Τέλος, θα πρέπει να καταργηθεί οριστικά η υποχρεωτική «αγρανάπαυση» του 4% επί των αρχικά 35,5 εκατ. στρεμμάτων που είχε η χώρα και που προσθέτει ακόμη 1,5 εκατ. στα ήδη περίπου 7,5 εκατ. στρέμματα που μένουν ακαλλιέργητα (σχολάζουσες γαίες).