*[…] Η ευρωπαϊκή δεξιά, και η ΝΔ ως τμήμα της, μας έχουν εγκλωβίσει σε διαδοχικές στρατηγικές αποτυχίες: από τις αντικοινωνικές πολιτικές κατά την οικονομική κρίση έως σήμερα που οδήγησαν την ΕΕ να χάσει οποιοδήποτε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι σε ΗΠΑ και Ασία. Ας σκεφτεί κανείς τον νέο κύκλο αποβιομηχάνισης, την κρίση της αγροτικής παραγωγής, τη διακυνδύνευση εμπλοκής σε πολεμικό σπιράλ. Δείτε στη χώρα μας, το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στην αύξηση των εταιρικών κερδών και τη μισθολογική καθήλωση. Αυτή η πολιτική πρέπει να αποδοκιμαστεί.
Η επόμενη μέρα πρέπει να είναι μέρα ανασύνθεσης, με όρους όμως ουσιαστικής προγραμματικής αλλαγής. Θέλουμε πχ. τέσσερις μόλις μεγάλους παίκτες στον χώρο της ενέργειας ή θέλουμε επέκταση του μοντέλου της αυτοπαραγωγής-ιδιοκατανάλωσης που μπορεί να λύσει θέματα ενεργειακούς κόστους στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα και να αντιμετωπίσει την ενεργειακή φτώχεια; Θέλουμε να μοιραστεί ο πλούτος σε αυτούς που τον παράγουν με πολιτικές αναδιανομής και συμπεριληπτικής ανάπτυξης ή οι μισθωτοί και οι αυτοαπασχολούμενοι θα είναι εσαεί αποκλεισμένοι από την αναδιανομή; Θέλουμε να στηριχθεί αποφασιστικά το ΕΣΥ ή θα συνεχίσει η Ελλάδα να είναι η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικής δαπάνης για την υγεία μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ; Η Νέα Αριστερά έχει διαλέξει πλευρά. Ας αποφασίσουν και οι άλλες προοδευτικές δυνάμεις ποιους θέλουν να εκπροσωπούν.
Πρέπει να υπάρξει ένα κοινό προοδευτικό μέτωπο απέναντι στην ΝΔ από τη στιγμή που με βάση τις μετρήσεις δεν υπάρχει ένα κόμμα που να αποτελεί το αντίπαλο δέος; Υπάρχει έδαφος για συνεργασία των κεντροαριστερών δυνάμεων και ποιες μπορεί να είναι αυτές; Θα συνεργαζόσασταν με τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη;
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ απλώς διαγκωνίζονται για τη δεύτερη θέση. Ο στόχος είναι ηττοπαθής από μόνος του. Αδιάφορος για την κοινωνία, σημαντικός μόνο για τις ηγετικές ομάδες των δύο κομμάτων. Είναι μια επιλογή ενδεικτική του γιατί ολόκληρος αυτός ο χώρος βρίσκεται σε τέλμα.
Η ανασύνθεση του πολιτικού χάρτη την οποία η Νέα Αριστερά πρεσβεύει προϋποθέτει γενναίες κινήσεις. […] Τα Τέμπη και το Μάτι είναι δυο συλλογικά τραύματα που πολύ δύσκολα θα επουλωθούν. Εχουν στην πυρήνα τους μια κοινή συνθήκη. Οτι το κράτος δεν διασφαλίζει τον πολίτη ως οφείλει. Και ότι η συντεταγμένη Πολιτεία δεν μαθαίνει από τα εγκληματικά σφάλματα του παρελθόντος. Είτε στην περίπτωση των μεγαπυρκαγιών που θα πυκνώνουν –δυστυχώς– όσο αρνούμαστε να οχυρωθούμε σε επίπεδο υποδομών και λειτουργίας της πολιτικής προστασίας απέναντι στην κλιματική κρίση, είτε επειδή από πολιτική επιλογή οι υποδομές –όπως ο σιδηρόδρομος– απαξιώνονται. […]