Author: Β. Μπέλος

*Το δάσος είναι ένας από τους βασικούς ρυθμιστές του κύκλου του νερού: Συντελεί στη συγκράτηση υ δατικού δυναμικού και στον εμπλου τισμό του υπόγειου υδροφορέα, εν νώ είναι και ένας από τους κρίσιμους παράγοντες για την ανάσχεση των πλημμυρών. Τα μεγάλα πλημμυ ρικά γεγονότα και η ανομβρία των τελευταίων ετών σε συνάρτηση με την καταστροφή μεγάλων δασικών συστημάτων ( …) θα έπρεπε να σημάνουν συναγερμό στη χώρα μας. Η τωρινή κυβέρνηση εναρμονί ζεται πλήρως με την ΕΕ, υιοθετώντας την πρόσφατη Ευρωπαϊκή 0- δηγία για τη – δήθεν, θα πούμε – αποκατάσταση της φύσης, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες υιοθέ τησαν τις αντίστοιχες Οδηγίες στο παρελθόν. Αυτό όμως που θέλουμε να τονίσουμε εδώ είναι ότι η περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη » της ΕΕ δεν έχει να κάνει με την προστασία του περιβάλλοντος , αλλά με την οργάνωση και θωράκιση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Η παγκόσμια τάση για αστικοποίηση δεν οδηγεί στην άρση των αντιθέσεων πόλης – χωριού, αλλά στην εγκατάλειψη της υπαίθρου. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη και το κέρδος των επιχειρήσεων είναι αυτά που διαμορφώνουν τις νέες χρήσεις γης και τη μετατροπή των δασικών εκτάσεων σε εμπορεύμα τα, τα οποία καταστρέφονται ( …) Η ανάλυση κόστους – οφέλους οδηγεί στην κατάσταση όπου η κοινωνία είναι ανοχύρωτη και απροστάτευτη από τις πλημμύ ρες. Αντί να επενδύουν στην ολοκληρωμένη προστασία σε όλα τα επίπεδα (…) επαναπαύονται με την κατάχρηση του 112, ενώ δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν την όποια καταστροφή για ριζικές αναδιαρθρώσεις. Το παράδειγμα της Θεσσαλίας εί ναι χαρακτηριστικό ( …) Η μείωση των βροχοπτώσεων, που είναι αναμενόμενη στο πλαίσιο μιας κλιματικής μεταβλητότητας, αποδίδεται στην περιβόητη « κλιματική κρίση» , η οποία είναι το άλλοθι για την ε πιβολή και εφαρμογή πολιτικών που δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος αλλά με τη διαμάχη των ενεργειακών μονοπωλίων για το ενεργειακό μείγμα. Αντί να θωρακίσουμε τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης και να κατασκευάσουμε καινούρια φράγματα, η άρχουσα τάξη προκρίνει ό,τι συμφέρει τις επιχειρήσεις: Αλλαγή των χρήσεων γης, αλλαγή των καλλιεργειών και καμπάνιες για την αποτροπή της σπατά λης νερού σε ατομικό επίπεδο (…) Επίσης, το παράδειγμα της Θεσσαλίας είναι χαρακτηριστικό και σε αυτήν την περίπτωση. Στο νέο νομοσχέδιο προτείνεται η δημιουργία μιας νέας ΑΕ, η οποία θα διαχειρίζεται το νερό σε κεντρικό – περιφερειακό επίπεδο, πάντα φυσικά με ιδιωτι κοοικονομικά κριτήρια (…) Οταν φτάνουμε στο σημείο όπου οι πόροι μας, η γη , το νε ρό , τα δάση , ακόμα και η προστασία της κοινωνίας από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές, μετατρέπονται σε εμπορεύματα και μπαίνουν στη ζυγαριά κόστους – οφέλους, το μόνα που αφήνεται πίσω είναι η βαρβαρότητα: Φτώχεια, δυστυ χία και νεκροί . Η κοινωνία του κέρδους δεν μπορεί να διασφαλίσει την προστασία των δασών: Μπορεί μόνο να τα κάψει και να τα καταστρέψει . Δεν μπορεί να διασφαλίσει την ολοκληρωμένη προστασία μας από τις πλημμύρες: Μπορούμε μόνο να ευελπιστού με ότι θα συμφέρει πιο πολύ να κατασκευαστεί κάποιο έργο αντί να μας αποζημιώσουν, ή να βρισκόμαστε σε κάποια περιοχή όπου πρέπει να προστατευτεί κάποια επένδυση . Δεν μπορεί να διασφαλίσει μια φιλολαϊκή διαχείριση των υδατικών πόρων: Μπορεί μόνο να δώσει το νερό σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για τα κέρδη τους. Μόνο ένας ανώτερος τρόπος οργάνωσης μπορεί να διασφαλίσει μία πραγματική ανάπτυξη από την οποία θα επωφελείται το σύνολο της κοινωνίας και όχι μια ισχνή μειοψηφία που παρασιτεί σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Μόνο ένας ανώτερος τρόπος οργάνωσης μπορεί να εντάξει όλα τα επιστημονικά επι τεύγματα της σύγχρονης εποχής στην υπηρεσία του λαού και των αναγκών του, όχι στις ορέξεις του κεφαλαίου. Αυτός ο ανώτερος τρόπος οργάνωσης είναι ο κεντρικός σχεδιασμός, σε μια κοινωνία που έχει απορρίψει ως βασικό κριτήριο ανάπτυ ξης το κέρδος, το οποίο μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα.