[…] Δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω. όπως και αν λέγονται και όποιοι και αν είναι αυτοί που παρανομούν. […] Όποιος θέλει να τηρήσει τους κανόνες θα είμαστε σύμμαχοι, όποιος δεν τους τηρεί θα είναι απέναντί μας. […] Αποτέλεσμα ήταν να αποκτήσουμε κοινό βηματισμό και στα ζητήματα του πρωτογενούς τομέα. […] Δεν χρειαζόμαστε μια ΚΑΠ εχθρική απέναντι στον αγρότη. […]
Στα Φάρσαλα σήμερα, στην Ελασσόνα εχθές, στη Λάρισα προχθές, αλλά και κάθε εβδομάδα που βρίσκομαι στηνΑθήναγια τα κοινοβουλευτικά μου και θήκοντα, εισπράττω από την πλειονότητα των πολιτών συναισθήματα, απελπισίας, φόβου και θυμού. Εδώ στην αγροτική Θεσσαλία, μάλιστα και τα Φάρσαλα, τα προβλήματα είναι ακόμη μεγαλύτερα, από τη στιγμή που το εισόδημα των πολιτών, που συνήθως είναι αγρότες και κτηνοτρό φοι, δέχθηκε τεράστιο πλήγμα από τις θεομηνίες του Σεπτεμβρίου, με την κυβέρνηση να χρονοτριβεί χαρακτηριστικά να αποζημιώσει δίκαια και άμεσα τους πληγέντες. Και αυτό μάλιστα, παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, που επιμένει να μη ξεχνά τη Θεσσαλία, σε αντίθεση με την κυβέρνηση της ΝΔ. Για παράδειγμα, πληροφορή θηκα εδώ “από πρώτο χέρι ” , για το μεγάλο πρόβλημα με τις επανασπορές βαμβακιού από τα και ρικά φαινόμενα του Απριλίου και την πρόσφατη απελπισμένη επιστολή που απέστειλε ο δήμαρχος Φαρσάλων στον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και τον πρόεδρο του ΕΛΓΑ, ζητώντας τη στήριξη των τοπικών αγροτών που πλήγηκαν ξανά μέσα σε διάστημα επτά μηνών από τις πλημμύρες. Δεσμεύομαι προσωπικά για κατάθεση ερώτησης την Τετάρτη μετά το Πάσχα, οπότε και θα ανοίξουν ξανά οι αρμόδιες υπηρεσίες της Βουλής. Γιατί εν αντιθέσει με την κυβέρνηση της ΝΔ, προσωπικά εγώ, όπως και το ΠΑΣΟΚ πιστεύουμε πως μια παραδοσιακή καλλιέργεια για τη Θεσσαλία, όπως είναι το βαμβάκι , πρέπει να συνεχιστεί με στοχευμένες παρεμβάσεις και ενισχύσεις.
*[…] Η ευρωπαϊκή δεξιά, και η ΝΔ ως τμήμα της, μας έχουν εγκλωβίσει σε διαδοχικές στρατηγικές αποτυχίες: από τις αντικοινωνικές πολιτικές κατά την οικονομική κρίση έως σήμερα που οδήγησαν την ΕΕ να χάσει οποιοδήποτε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι σε ΗΠΑ και Ασία. Ας σκεφτεί κανείς τον νέο κύκλο αποβιομηχάνισης, την κρίση της αγροτικής παραγωγής, τη διακυνδύνευση εμπλοκής σε πολεμικό σπιράλ. Δείτε στη χώρα μας, το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στην αύξηση των εταιρικών κερδών και τη μισθολογική καθήλωση. Αυτή η πολιτική πρέπει να αποδοκιμαστεί.
Η επόμενη μέρα πρέπει να είναι μέρα ανασύνθεσης, με όρους όμως ουσιαστικής προγραμματικής αλλαγής. Θέλουμε πχ. τέσσερις μόλις μεγάλους παίκτες στον χώρο της ενέργειας ή θέλουμε επέκταση του μοντέλου της αυτοπαραγωγής-ιδιοκατανάλωσης που μπορεί να λύσει θέματα ενεργειακούς κόστους στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα και να αντιμετωπίσει την ενεργειακή φτώχεια; Θέλουμε να μοιραστεί ο πλούτος σε αυτούς που τον παράγουν με πολιτικές αναδιανομής και συμπεριληπτικής ανάπτυξης ή οι μισθωτοί και οι αυτοαπασχολούμενοι θα είναι εσαεί αποκλεισμένοι από την αναδιανομή; Θέλουμε να στηριχθεί αποφασιστικά το ΕΣΥ ή θα συνεχίσει η Ελλάδα να είναι η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικής δαπάνης για την υγεία μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ; Η Νέα Αριστερά έχει διαλέξει πλευρά. Ας αποφασίσουν και οι άλλες προοδευτικές δυνάμεις ποιους θέλουν να εκπροσωπούν.
Πρέπει να υπάρξει ένα κοινό προοδευτικό μέτωπο απέναντι στην ΝΔ από τη στιγμή που με βάση τις μετρήσεις δεν υπάρχει ένα κόμμα που να αποτελεί το αντίπαλο δέος; Υπάρχει έδαφος για συνεργασία των κεντροαριστερών δυνάμεων και ποιες μπορεί να είναι αυτές; Θα συνεργαζόσασταν με τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη;
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ απλώς διαγκωνίζονται για τη δεύτερη θέση. Ο στόχος είναι ηττοπαθής από μόνος του. Αδιάφορος για την κοινωνία, σημαντικός μόνο για τις ηγετικές ομάδες των δύο κομμάτων. Είναι μια επιλογή ενδεικτική του γιατί ολόκληρος αυτός ο χώρος βρίσκεται σε τέλμα.
Η ανασύνθεση του πολιτικού χάρτη την οποία η Νέα Αριστερά πρεσβεύει προϋποθέτει γενναίες κινήσεις. […] Τα Τέμπη και το Μάτι είναι δυο συλλογικά τραύματα που πολύ δύσκολα θα επουλωθούν. Εχουν στην πυρήνα τους μια κοινή συνθήκη. Οτι το κράτος δεν διασφαλίζει τον πολίτη ως οφείλει. Και ότι η συντεταγμένη Πολιτεία δεν μαθαίνει από τα εγκληματικά σφάλματα του παρελθόντος. Είτε στην περίπτωση των μεγαπυρκαγιών που θα πυκνώνουν –δυστυχώς– όσο αρνούμαστε να οχυρωθούμε σε επίπεδο υποδομών και λειτουργίας της πολιτικής προστασίας απέναντι στην κλιματική κρίση, είτε επειδή από πολιτική επιλογή οι υποδομές –όπως ο σιδηρόδρομος– απαξιώνονται. […]
*[…] Υπάρχουν περιπτώσεις που μας ποινικοποιούν τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να καλυφθούν αστοχίες και λάθη της κυβέρνησης. H ΕΕ κάνει πολλά βήματα και για την κλιματική κρίση αντιθέτως στην Ελλάδα δεν προσαρμόζουμε αυτές τις πολιτικές στα δικά μας χαρακτηριστικά. Τις φυσικές καταστροφές δεν τις συζητάμε, παρά μόνο αποσπασματικά πχ την φωτιά στην Δαδιά. Οι πολίτες έχουν την δύναμη στα χέρια τους να αποφασίζουν για τους ανθρώπους που ψηφίζουν μέτρα και δεν τα εφαρμόζουν. Αναφορικά με τις μεγα-πυρκαγιές που θα είναι πολλές φέτος, πρέπει να έχουμε προηγμένα μέσα τεχνολογικά αλλά αυτά θα έρθουν αργότερα. [..]
[…] Οι κυβερνητικές προτεραιότητες είναι προσανατολισμένες αποκλειστικά στις τουριστικές οικονομικές « επιδόσεις» . Αποτέλεσμα της επιλογής αυτής είναι ο ελληνικός Του ρισμός σήμερα να παρουσιάζει ουσιαστικές ελλείψεις, όπως η υψηλή εξάρτηση από εξωγενείς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, η αδυναμία αντιμετώπισης των συνεπειών από την κλιματική αλλαγή , όπως στην περίπτωση της Θεσσαλίας και του Έβρου, η υποβάθμιση των φυσικών και πολιτιστικών πόρων, όπως στην περίπτωση της Ακρόπολης, η απαξίωση των υφιστάμενων υποδομών και η έλλειψη κατασκευής νέων, η ελλιπής χρηματοδότηση , ειδικά των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, οι δυσβάστακτες συνθήκες εργασίας και οι χαμηλές αμοιβές, με συνέπεια τη μεγάλη φυγή των εργαζομένων από τον τουρισμό, η απαξίωση της εκπαίδευσης και κατάρτισης των απασχολουμένων στον κλάδο. Δυστυχώς, η επίκληση ενός « βιώσιμου τουριστικού μοντέλου» από την κυβέρνηση της ΝΔ γίνεται μόνο για λόγους επικοινωνιακούς. Στην πράξη όμως καθυστερεί την εκπόνηση του Ει δικού Χωροταξικού Σχεδίου για τον Τουρισμό και τη θεσμοθέτηση περιφερειακών Χωροταξικών Σχεδίων, ενώ καταργεί και το ελάχιστο αδόμητο όριο 30 μέτρων από τη γραμμή του αιγιαλού, επιτρέποντας την πλήρη εμπορική του εκμετάλλευση, την ίδια στιγμή που άλλα κράτη-μέλη θεσπίζουν αδόμητες παράκτιες ζώνες που ξεκινούν από τα 100 μέχρι και τα 250 μέτρα από τον αιγιαλό. Παράλληλα, δεν έχει προχωρήσει καν σε λήψη μέτ τρων, όπως συνέστησε ο Ευρωπαίος Επίτροπος για το περιβάλλον, Βιργκίνιους Σινκεβίτσιους, για την «προώθηση των λύσεων, που βασίζονται στη φύση με βάση το οικοσύστημα, στις εθνικές στρατηγικές, πολιτικές και σχέδια, και την παροχή επενδύσεων για την ανάπτυξή τους». Αυτό που σήμερα προωθείται είναι μία τουριστική ανάπτυξη χωρίς όρους και κανόνες. Αντιθέτως, το νέο τουριστικό μοντέλο που εισηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αφενός ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των επισκεπτών της χώρας, αφετέρου θέτει κανόνες που προστατεύουν το περιβάλλον και λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας. Εξασφαλίζει βιώσιμες και πράσινες επιχειρήσεις, ικανοποιητικά εισοδήματα και αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, ευημερία και ποιότητα ζωής για τις τοπικές κοινότητες, προστασία και διατήρηση του φυσικού και πολιτιστικού κεφαλαίου της χώρας μας για τις μελλοντικές γενιές. Για εμάς, η ανθεκτικότητα και η βιωσιμότητα του ελληνικού Τουρισμού είναι άμεσα συνυφασμένες με την αντιμετώπιση της εποχικότητας, με την ανάπτυξη των εναλλακτικών μορφών τουρισμού , με την προστασία του περιβάλλοντος, με τη διαχείριση των αποβλήτων, με την αντιμετώπιση της μόλυνσης αέρα και νερού. Λειτουργούν επίσης προς όφελος των τοπικών κοινοτήτων, καλύπτοντας παράλληλα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνθηκών εργασίας, υγείας και ασφάλει ας των εργαζομένων. […] Οι μέχρι σήμερα κυβερνητικές πολιτικές αποκλίνουν κατά πολύ από τους στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης . Με αποφάσεις που αδιαφορούν για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, που αγνοούν τη στεγαστική κρίση και που, εν τέλει , προωθούν παρωχημένα μοντέλα του ριστικής ανάπτυξης, που στοχεύουν αποκλειστικά στην προσέλκυση μαζικού τουρισμού , με στρεβλή διαχείρι ση των φυσικών, κοινωνικών και πολιτιστικών πόρων της χώρας, δεν μπορούμε να πάμε μακριά. Απαιτείται επομένως αλλαγή παραδείγματος και άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο για την υιοθέτηση στην πράξη και όχι στα λόγια, πολιτικών που θα οδηγήσουν σε ένα καλύτε ρο μέλλον για όλους, βιώσιμο και ανθεκτικό.
[…] Ανεβαίνοντας στα βουνά του κόσμου έβλεπα ότι το ανθρώπινο αποτύπωμα είναι τεράστιο. Ξεκίνησε λοιπόν μια ανησυχία γιατί πραγματικά, όταν ανεβαίνεις στις ψηλότερες κορυφές των ηπείρων και βλέπεις τους παγετώνες να λιώνουν και τους πολιτισμούς, τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από τις περιοχές αυτές να βιώνουν συνθήκες όπως έλλειψη νερού και να αναγκάζονται να φύγουν, άρχισα να σκέφτομαι ότι εδώ υπάρχουν σοβαρές εξελίξεις, οι οποίες σιγά σιγά θα αρχίσουν να επηρεάζουν τις ζωές μας. Ένας από τους λόγους που με ταρακούνησε ιδιαίτερα ήταν ότι γυρνώντας από την αποστολή στο Έβερεστ στο σπίτι που μεγάλωσα, που πέρασα τα καλοκαίρια μου, μετά από μία mega πυρκαγιά είχαμε ως αποτέλεσμα να καεί το σπίτι, να καούν ουσιαστικά οι παιδικές αναμνήσεις στη γειτονιά μου κι αυτό με ταρακούνησε. Στην αρχή θύμωσα αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό. Έτσι λοιπόν, μπορώ να πω ότι και με το συναίσθημα, αλλά και με τη λογική, άρχισα να ψάχνω να βρω με ποιους τρόπους μπορώ και εγώ να συμβάλω. […] Διάβασα τι είναι το Σύμφωνο για το Κλίμα, που διέπει όλες τις πολιτικές που αφορούν τα θέματα της κλιματικής κρίσης και θεώρησα ότι ο τρόπος για να συμβάλω ήταν να κάνω αυτό ακριβώς το κομμάτι της επικοινωνίας, να είμαι δηλαδή πρέσβειρα του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για το κλίμα και να μπορέσω να μεταδώσω αυτή τη γνώση τους ανθρώπους. […] Δεν προχωράμε με βήματα τα οποία είναι σταθερά. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι δεν θα καταφέρουμε να πετύχουμε το στόχο αυτόν του 1,5 βαθμού αν δεν συμβαδίσουμε όλοι σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο με τον ίδιο ρυθμό. […]
*[…] Είναι σαφές ότι οι πόροι των Ταμείων Συνοχής είναι το μεγαλύτερο χρηματοδοτικό εργαλείο για τις εγχώριες δημόσιες επενδύσεις, αλλά και για ένα σημαντικό κομμάτι των ιδιωτικών. Τα περισσότερα έργα υποδομών έχουν υλοποιηθεί με αυτούς τους πόρους. Οι συγκεκριμένοι πόροι, ωστόσο, δεν κατευθύνονται μόνο σε επενδύσεις σε δημόσιες υποδομές, αλλά στοχεύον και σε δράσεις ενίσχυσης κρίσιμων κλάδων για την ελληνική οικονομία, όπως του αγροτικού τομέα, αλλά και ευρύτερα των ΜμΕ, στην ενίσχυση των δεξιοτήτων των εργαζομένων, κλπ.
Το Πλαίσιο για την επόμενη προγραμματική περίοδο θα πρέπει να εστιάζει στη ενίσχυση της ανθεκτικότητας, καθώς και στη θωράκιση των υποδομών και των επιχειρήσεων απέναντι στις βασικές προκλήσεις της επόμενης δεκαετίας, δηλαδή στην ενεργειακή μετάβαση, στην ενσωμάτωση των τεχνολογικών εξελίξεων και στην απαραίτητη αναβάθμιση των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού, αλλά και στην κλιματική αλλαγή. Ιδίως στο κομμάτι της ενεργειακής μετάβασης, δεδομένων των φιλόδοξων στόχων που έχουν τεθεί, απαιτούνται πολύ μεγάλες επενδύσεις που χωρίς ευρωπαϊκή και κατ’ επέκταση κρατική στήριξη, δεν είναι εφικτό να υλοποιηθούν. Στην κατεύθυνση αυτή, θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε την συνεργασία τόσο των νότιων χωρών, που κατά κανόνα μας συνδέουν κοινοί στόχοι, καθώς ως ένα βαθμό αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα, αλλά και με τις ευρωομάδες που θα σχηματιστούν και αντιλαμβάνονται το διακύβευμα για το μέλλον της Ε.Ε.
Στο πλαίσιο αυτό, το ΤΑΑ αφήνει μια σημαντική παρακαταθήκη, καθώς αποτελεί την πρώτη προσπάθεια της ΕΕ για κοινό δανεισμό ώστε να χρηματοδοτήσει ένα ιδιαίτερο μεγάλο πρόγραμμα κρίσιμων επενδύσεων και μεταρρυθμίσεων, αλλά και το γεγονός ότι μέσω αυτού πριμοδοτήθηκαν οι χώρες που είχαν περισσότερο ανάγκη αυτούς τους πόρους, με την Ελλάδα να είναι η μεγαλύτερη δικαιούχος. Μετά και από αυτή την εμπειρία είναι βέβαιο πως ένα εργαλείο όπως το ΤΑΑ θα πρέπει όχι μόνο να διατηρηθεί, αλλά και να ενισχυθεί. Η δημιουργία του ΤΑΑ κινήθηκε στη λογική της βασικής αξίας της Ε.Ε., της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών. Και θα πρέπει να συνεχίσουμε να κινούμαστε στη βάση προκειμένου να επιτευχθεί η σύγκλιση. […] Ένα ακόμη ζήτημα που η Ελλάδα είναι ευάλωτη – και μάλιστα περισσότερο σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη – είναι οι επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή. Η χώρα, μέσω των ευρωβουλευτών της, θα πρέπει να εξασφαλίσει , πρόσθετα κονδύλια για την ενίσχυση των υποδομών της, έναντι των φυσικών καταστροφών που εντείνονται πλέον, όπως απέδειξε η καταστροφή που υπέστη ο Θεσσαλικός κάμπος και είχε αρνητική επίδραση στην οικονομική ανάπτυξη κατά το 4ο τρίμηνο του 2023.[…] Η Ελλάδα την επομένη των ευρωεκλογών, καλείται να κάνει δύο άλματα ταυτόχρονα. Ένα προς την Ε.Ε. και ένα ακόμη ως κράτος-μέλος της Ε.Ε. προς τον υπόλοιπο κόσμο που εξελίσσεται συνεχώς. Τα ζητήματα είναι πολλαπλά και αλληλένδετα με σοβαρές προεκτάσεις, όμως οι προτεραιότητες είναι:
1. Η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, που αποτελεί και θεμέλιο λίθο της Ε.Ε., μέσω της αναβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών και της προάσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων έναρξη συζητήσεων για τη δημιουργία ενός μόνιμου ταμείου για τη στήριξη των χωρών σε συνθήκες κρίσης
2. Η δίκαιη πράσινη μετάβαση με εξασφάλιση της ενεργειακής αυτονομίας με χαμηλό κόστος και η δίκαιη ψηφιακή μετάβαση. Επομένως πρωτοβουλίες για αναθεώρηση της ΚΑΠ και πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και τη δημιουργία καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας.
3. Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μέσα από την ενσωμάτωση των τεχνολογικών εξελίξεων και την χάραξη βιομηχανικής πολιτικής, με στόχο και τη μεγαλύτερη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές αλυσίδες αξίας.
*[…] Πριν από πέντε-έξι χρόνια, δεν ήμασταν καν στον ενεργειακό χάρτη. Μπήκαμε στον χάρτη αυτό, όταν καταφέραμε το 2012-2014 να περάσει από τη χώρα μας, αντί της Βουλγαρίας, ο αγωγός ΤΑΡ (Διαδριατικός Αγωγός Φυσικού Αερίου). Στη συνέχεια ενισχύθηκε η θέση μας μέσα από τη δυνατότητα για τον τερματικό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη και προσεχώς στην Κόρινθο, (πρότζεκτ) που βρίσκεται κοντά στη λήψη της επενδυτικής απόφασης. Όλες αυτές οι προσπάθειες θα φέρουν χαμηλότερη τιμή ενέργειας και μάλιστα προβλέψιμη. […] βάσει έρευνας της ΕΥ, η Ελλάδα θεωρείται ως η δεύτερη ελκυστικότερη χώρα παγκοσμίως ως προς την προσέλκυση επενδύσεων σε ΑΠΕ, ενώ διατύπωσε την εκτίμηση ότι «είναι η πρώτη φορά που μπορούμε να έχουμε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος σε σχέση με τις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, λόγω της ηλιακής ενέργειας, στόχος είναι ως το 2030 το 80% της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας να προέρχεται από ΑΠΕ.[…] για να επιτευχθούν οι στόχοι, χρειάζονται επενδύσεις άνω των 15 δισ. ευρώ σε έργα ΑΠΕ, συν άλλα 10 δισ. για συστήματα αποθήκευσης ενέργειας και διασυνδέσεις, χωρίς να συνυπολογίζονται τα 15 δισ., που θα διατεθούν για αναβάθμιση του ηλεκτρικού δικτύου της χώρας.[…]
[…] είναι αναγκαίο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο να ενισχυθεί ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας και τα διαθέσιμα για τα κράτη-μέλη μέσα. Είναι όμως σημαντικό να αναπτυχθεί μια πρωτοβουλία για ολοκληρωμένη στήριξη από την Ευρώπη περιφερειών και περιοχών που βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης ύστερα από εκτεταμένες καταστροφές. […] Προσωπικά, εάν με εμπιστευτούν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες να τους εκπροσωπήσω στην Ευρωβουλή, έχω δύο κύριους στόχους. Ο ένας έχει να κάνει με την εικόνα της χώρας μας στην υπόλοιπη Ευρώπη, και τον κόσμο γενικότερα. Στόχος μου οι ευρωβουλευτές από τα άλλα κράτη-μέλη να γνωρίσουν καλύτερα και να αγαπήσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ύστερα από μια δεκαετή και πλέον περίοδο όπου η Ελλάδα δεν είχε την καλύτερη αντιμετώπιση στα ευρωπαϊκά όργανα –χωρίς να ισχυρίζομαι πως αυτό συνέβαινε αναίτια- με τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς να κυριαρχούν, ήρθε πλέον η ώρα να δείξουμε τη σημασία της χώρας μας, την ιστορία και τις αμέτρητες δυνατότητες, και να αναζητήσουμε τρόπους να αναβαθμιστεί η ήδη σημαντική στήριξη που παρέχει η Ευρώπη στην Ελλάδα. Και αυτό κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να αποτελεί στόχο όλων των ευρωβουλευτών της χώρας μας, ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης.
Ο δεύτερος στόχος αφορά τον τόπο από τον οποίο κατάγομαι, τη Θεσσαλία. Μια περιοχή με πολλές δυνατότητες, που δοκιμάστηκε ασύμμετρα τα τελευταία χρόνια από ακραία φυσικά φαινόμενα. Η Ευρώπη στάθηκε δίπλα στη Θεσσαλία από την πρώτη στιγμή. Καθώς όμως η Θεσσαλία προσπαθεί να σταθεί ξανά όρθια, είναι ανάγκη να βρούμε νέους τρόπους στήριξής της από την Ευρώπη, τόσο για την αποκατάσταση, όσο και κυρίως για την ανασυγκρότησή της. Να φέρουμε τη Θεσσαλία στο προσκήνιο των ευρωπαϊκών συζητήσεων, να αποτελέσει παράδειγμα συμβολής της Ε.Ε. στην αναγέννηση περιφερειών. […] Η ανασυγκρότηση της Θεσσαλίας προχωρά, με αργούς συχνά, αλλά σταθερούς ρυθμούς. Λίγες μέρες νωρίτερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε το σχέδιο για την αποκατάσταση της Θεσσαλίας από τις καταστροφικές πλημμύρες του Σεπτεμβρίου του 2023, συνολικού προϋπολογισμού 3,3 δις ευρώ, από τα οποία 1,4 δις. αφορούν στις υποδομές και τα οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα. Σημαντικό μέρος αυτών των πόρων προέρχεται από την Ευρώπη, μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ. Χρειάζεται να γίνουν πολλά πράγματα πολύ πιο γρήγορα ώστε να κλείσουμε τον κύκλο της αποκατάστασης, και να περάσουμε στον επόμενο, και ίσως κρισιμότερο, κύκλο της ανασυγκρότησης της Θεσσαλίας.
Επειδή οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής δεν πρόκειται να υποχωρήσουν, και επειδή όπως φαίνεται θα ζούμε ακραία φαινόμενα με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση από ποτέ, είναι αναγκαίο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο να ενισχυθεί ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας και τα διαθέσιμα για τα κράτη-μέλη μέσα. Είναι όμως σημαντικό να αναπτυχθεί μια πρωτοβουλία για ολοκληρωμένη στήριξη από την Ευρώπη περιφερειών και περιοχών που βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης ύστερα από εκτεταμένες καταστροφές. Με επιπλέον πόρους, αλλά και άλλα αναπτυξιακά εργαλεία προκειμένου οι διαδικασίες να επιταχύνονται και τα τραύματα να επουλώνονται το συντομότερο δυνατό.[…]
*[…] Παράλληλα με την προσπάθεια βελτίωσης των προοπτικών της Ελληνικής οικονομίας η κυβέρνηση έχει κάνει σημαντικά βήματα στην προώθηση της πράσινης μετάβασης. Ειδικότερα, επεσημαίνω τη μείωση της χρήσης άνθρακα κατά 80%, την μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 43% σε σχέση με το 2005, την αύξηση του μεριδίου των ανανεώσιμων πηγών (με την Ελλάδα να κατατάσσεται στην 7η θέση παγκοσμίως με βάση το ποσοστό της ηλεκτροπαραγωγής που προέρχεται από ήλιο και άνεμο και στην 5η θέση όσον αφορά την κατά κεφαλήν δυναμικότητα) και τη σημαντική βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων. […] Οι εθνικές πολιτικές, όσο φιλόδοξες και αν είναι, δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και συνεπώς θα πρέπει να υπάρχει συντονισμός και ανάληψη συλλογικών δράσεων σε διεθνές επίπεδο, ενώ εξήρε τη θετική συμβολή του ΟΟΣΑ σε αυτή την κοινή προσπάθεια. […] Οι κλιματικοί στόχοι που έχουμε θέσει είναι σωστοί αλλά έχουμε μείνει πίσω όσον αφορά την επίτευξή τους. Είναι σαφές ότι δεν αρκεί οι πιο προηγμένες χώρες να πετύχουν τους στόχους που έχουν θέσει. Θα πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες. Και για να γίνει αυτό χρειάζονται τη βοήθειά μας. Έχουμε ηθική υποχρέωση να πετύχουμε. Αλλά είναι και προς το συμφέρον μας. Γιατί αν δεν τα καταφέρουμε το κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε στο μέλλον, είτε με τη μορφή περιβαλλοντικών καταστροφών είτε με τη μορφή αυξημένων μεταναστευτικών ροών θα είναι υψηλότερο