[…] Και αυτή η πολιτική είναι πίσω από όλη την βαρβαρότητα που βιώνει ο Ελληνικός λαός και η νεολαία, με την ακρίβεια, την ενεργειακή φτώχεια, την εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, από το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη και φυσικά μέσα σε αυτές τις συνθήκες τη μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους αυτή τη στιγμή που μιλάμε για μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη.[…]
[…] Σε ο,τι αφορά στον προβληματισμό αναφορικά με τα ποσοστά αποχής από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, η κ. Σούλογλου, υπογραμμίζει ότι «σίγουρα η αποχή είναι ένα θέμα. Για αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, είναι ότι η συμμετοχή μας θα πρέπει να είναι ενεργή. Δεν είναι μόνον δικαίωμά μας, αλλά και ευθύνη μας. Διότι η γενιά μας θεωρώ ότι μπορεί να κάνει πραγματικά την διαφορά με καινοτόμες προσεγγίσεις. Ο κόσμος θα πρέπει να καταλάβει ότι «ψηφίζω» σημαίνει «διεκδικώ» και «αλλάζω». Όλοι θα πρέπει να βάλουν το δικό τους λιθαράκι για αυτήν την εξέλιξη σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν, διότι όντως θα πρέπει να έχουμε λόγο. Είναι πολύ σημαντικά τα προβλήματα και στην υγεία και στην κλιματική αλλαγή και στην οικονομία και στην ειρήνη και στο μεταναστευτικό κ.ο.κ. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει οτι ο κόσμος – ψηφίζοντας – συνεισφέρει και έχει δύναμη. […]
[…] Στόχοι είναι ο πρωτογενής τομέας, Γεωργία Κτηνοτροφία, αλιεία, μελισσοκομεία. Κάποιοι επικαλούνται ότι είναι παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Εγώ λέω το εξής. Η γη ταΐζει τα πλάσματα της. Με λίγα λόγια, να δουλέψουμε την γη, να παράγουμε να ταΐσουμε τον λαό μας και ότι περισσέψει να το εξάγουμε και ξεκινώ από τις εξορύξεις. Η Ελλάς από το 1937 γνωρίζει ότι υπάρχουν ορυκτά. Στον ηπειρωτικό χώρο βγάλαν πετρέλαιο και το έχουν «ταπωμένο», Νοτιοανατολικά της Κρήτης, στην θέση Μπάμπουρα στην Θάσο, μιλάμε για τεράστια αποθέματα. Αν ξεκινούσαμε πριν από τρία χρόνια όπως κάνει η Κύπρος τώρα θα είμασταν αυτάρκεις. Ο Κ. Βελόπουλος ασχολήθηκε από το 2007 μαζί με τον Μανιάτη. Από το 2019 τους είπε να προαγοράσουν αέριο και τους είπε να το αποθηκεύσουν σε υπόγειες δεξαμενές στον Πρίνο της Θάσου, δεν το κάνανε, αυτά τα είπε ο Σαμαράς. Το είπε και ο Μητσοτάκης πριν από τρία χρόνια, δεν κάνανε τίποτε και ο Μητσοτάκης μας είπε ότι τώρα θα ξεκινήσουν έρευνες νοτιοδυτικά της Κρήτης. Μα οι έρευνες έχουν γίνει και ξέρουμε ως Χώρα που έχουμε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Άρα λοιπόν δίνεις στην οικονομία την ενέργεια και επιδοτείς την Αγροτική παραγωγή. Η Ολλανδία εξάγει 137 δις που είναι ίσα με την Πελοπόννησο και η εύπορη Ελλάδα να μην παράγει; Πριν από μερικές δεκαετίες η Ελλάδα παρήγαγε σιτηρά 190% κρατούσε για τις ανάγκες της το 100% και εξήγαγε το 90% τώρα παράγει το 10% και εισάγει το 90%.”
[…] Η επόμενη πενταετία είναι πενταετία προκλήσεων και αλλαγών. Η ταχύτητα που ο κόσμος μετασχηματίζεται είναι πλέον ιλιγγιώδης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να κινείται με αργούς ρυθμούς. Πρέπει να αντιμετωπίσει με συντεταγμένο σχέδιο, όρους του μέλλοντος και κυρίως αποφασιστικότητα τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής . Υπάρχουν τεράστια ζητήματα, λοιπόν, όπως το ζήτημα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και της πράσινης μετάβασης με δίκαιους όρους. Από την εξίσωση δεν μπορεί να λείπουν θέματα, όπως το μεταναστευτικό. Αν θέλουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε και να κατηγοριοποιήσουμε τις κρίσιμες στρατηγικές προτεραιότητες της επόμενης μέρας, τότε κατά τη γνώμη μου είναι τρεις: αυτονομία, αυτ τάρκεια, ανταγωνιστικότητα. Πρέπει να εργαστούμε για την ενίσχυση της αυτονομίας, της αυτάρκειας και της ανταγωνιστικότητας απέναντι σε κράτη όπως η Κίνα, που αυξάνει συνεχώς την επιρροή της. Χρειάζεται να δούμε θέματα όπως η ασφάλεια, η επισιτιστική ασφάλεια και η καινοτομία. Αυτό θα διασφαλίσει την ικανότητά μας να αντιμετω πίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος με αυτοπεποίθηση και αποτελεσματικότητα. Χρειάζονται , συνεπώς, Ευρωομάδες, όπως η ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που ανήκει και η Νέα Δημοκρατία , αναγνωρίζουν και μπορούννα στηρίξουν με υλοποιήσιμες πρωτοβουλίες και πολιτικές όλα αυτά τα ζητήματα και να φέρουν λύσεις […]
* […] Πρώτα και κύρια θέλω να συμμετέχω στη διαμόρφωση της ατζέντας της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης με ορίζοντα το 2030 και πέρα από αυτό. Να μιλήσω και να διαβουλευτώ για τα θέματα της οικονομικής ανάπτυξης και της ευημερίας των Ευρωπαίων, για την Κοινή Αγροτική Πολιτική και την ανάγκη να στηριχθούν με διαφοροποιημένο τρόπο οι αγρότες σε κάθε χώρα, για την απασχόληση καιτην κοινωνική πολιτική σε όλη τηνΈνωση, για τις προκλήσεις στους τομείς της ασφάλειας, της άμυνας, αλλά και της ενέργειας, και βέβαια για την ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών θεσμών καιτη μεγαλύτερηΈνω ση εντός της Ευρώπης. Αυτό όμως που θα αποτελεί κύριο γνώμονα κάθε ενέργειας, απόφα σης και παρέμβασής μου θα είναι να έρθει η Θεσσαλία στο προσκή νιο. Μια Περιφέρεια της χώρας μας με αμέτρητες προοπτικές και δυνατότητες, που χτυπήθηκε πολλαπλά τα τελευταία χρόνια από φυσικές καταστροφές και ακραία φαινόμενα. Θα εργαστώ συστηματικά και με σχέδιο ώστε στο ανώτερο δυνατό επίπεδο να αναδειχθούν λύσεις και απαντή σεις για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τη Θεσσαλία […]
*Με αδήριτες τις ανάγκες για την περαιτέρω ενίσχυση της διείσδυσης των ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα, αναπόφευκτα έρχεται η συζήτηση στα δεδομένα για τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας και του λεγόμενου ηλεκτρικού χώρου. Αλλωστε, οι περιβαλλοντικοί στόχοι για το 2030 και το 2050 είναι δεδομένοι, με αυξημένες, μάλιστα, τις απαιτήσεις. Στο φόντο αυτό, από τη μια «ζυγίζονται» οι ανάγκες ενός συστήματος παραγωγής ενέργειας που εδράζε στις επενδύσεις μεγάλης κλίμακας σε ορισμένες περιοχές της χώρας και στη μετταφορά μεγάλων ποσοτήτων ενέργειας στους τόπους κατανάλωσης, που μπορεί να είναι και σε άλλες χώρες, τονώνοντας ενδεχομένως και το ελλειμματικό μας εμπορικό ισοζύγιο, και από την άλλη μπαίνουν οι ανάγκες της στρατηγικής που στηρίζεται σε ένα τοπικό, αποκεντρωμένο, περιφερειακό σύστημα παραγωγής ενέργειας με «κινητοποίηση» μεγάλων κοινωνικών συνόλων. Ουσιαστικά στα δίκτυα αποτυπώνεται και με βάση και την ευρωπαϊκή εμπειρία, η προσπάθεια για διττή «θεμελίωση» της πράσινης μετάβασης, που αφενός θα πρέπει ή μπορεί να βασίζεται στην αγορά και αφετέρου στην κοινωνική οικονομία, με την κάθε μία να καταλαμβάνει διαφορετικά πεδία. Στην πρώτη περίπτωση προτάσσεται η ανάγκη για μεγάλες επενδύσεις σε δίκτυα, συχνά υπερεθνικά, που υπηρετούν παράλληλα και γεωπολιτικές στοχεύσεις. Αναμφισβήτητα, δεν μπορεί να παραβλεφθούν αλλά αντίθετα να σταθμιστούν με διαφανή τρόπο και με απόλυτα τεκμηριωμένους πολλαπλασιαστες κόστους – οφέλους. Όμως μια τέτοια προτεραιότητα δεν θα πρέπει να βάλει σε δεύτερη μοίρα τα «προαπαιτούμενα» της δεύτερης περίπτωσης, όπου προέχει η κατασκευή ευέλικτων τοπικών δικτύων και εν προκειμένω με πολύ εύκολες και όχι κοστοβόρες δυνατότητες τοπικής αποθήκευσης ενέργειας. Κάτι που έχει και τη μικρότερη δυνατή χωροταξική παρέμβαση και βέβαια χαμηλό περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Κάτι π.χ. που εναρμονίζεται με τις ανάγκες της Κρήτης που έτσι , πέρα από τον πολλαπλό της ενεργειακό ρόλο, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα. Μια τέτοια ανάπτυξη, ουσιαστικά, είναι συμβατή με τις μικρές κλίμακες και τα ευάλωτα περιβαλλοντικά συστήματατων νησιών, των ορεινών περιοχών και των διάσπαρτων οικισμών, ενώ διασφαλίζει μια αδιατάρακτη πορεία προς μια συμμετοχική πράσινη μετάβαση, που έχει πολλαπλά οφέλη . Δηλαδή, αντιμετωπίζει την ενεργειακή φτώχεια, διαχέει τα οφέλη στην κοινωνία και αυξάνειτην εγχώρια προστιθέμενη αξία.Τέτοιες χαμηλής κλίμακας υποδομές στηρίζουν παράλληλα τον ριζικό μετασχηματισμό του ενεργειακού συστήματος, υπηρετούν καιτη λογική των Ενεργειακών Κοινοτήτων, που είναι βασικός «καταλύτης» για τη λεγόμενη ενεργειακή δημοκρατία, διασφαλίζοντας πρόσβαση στα οφέλη που ευαγγελίζεταιτο νέο αυτό «πράσινο» ενεργειακό παράδειγμα, σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Ουσιαστικά τα δίκτυα αυτά λειτουργούν ως «ιμάντες » για την εμπλοκή ομάδων αγροτών, συνεργιών μικρομεσαίων επιχειρήσεων, συμπράξεων μικροξενοδόχων, δήμων, ομάδων κατοίκων χωριών και νησιών στην από κοινού παραγωγή της ενέργειαςπου χρειάζονται . Κι αυτό την ώρα που η έννοια του « prosumption», της ιδιο-παραγωγής και ιδιο- κατανάλωσης, είναι απόλυτα ταυτισμένη μετις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες αλλά και τις τάσεις που έφερε η ενεργειακή κρίση . Με αυτόν, συνεπώς,τον τρόπο, ένα μεγάλο μέρος της πράσινης μετάβασης μπορεί να Οι χαμηλής κλίμακας υποδομές στηρίζουν τον ριζικό μετασχηματισμό του ενεργειακού, υπηρετούν τη λογική των Ενεργειακών Κοινοτήτων, που είναι « καταλύτης» για τη λεγόμενη ενεργειακή δημοκρατία. διαχυθεί ευρύτερα στην κοινωνία, στα νοικοκυριά, στους αγρότες, στις ΜμΕ επιχειρήσεις, σε τοπικές κοινότητες κάθε μορφής και είδους, διασφαλίζοντας καιτην απαραίτητη και ζητούμενη κοινωνική « ιδιοκτησία» των προγραμμά των «πράσινης μετάβασης». Αλλωστε, η κοινωνική οικονομία καταλαμ βάνει ήδη το 30-40% σεπολλές ευρωπαϊκέςχώ ρες και άρα, με τις δυνατότητες που υπάρχουν στην Ελλάδα μπορεί να τεθούν και υψηλότεροι στόχοι (50%), κάτι άλλωστε που συνάδει με τον νησιωτικό χαρακτήρα, τη γεωμορφολογία και την κατανομή τουπληθυσμού της. Δενείναιτυχαίο, άλλωστε, ότι ήδη η συζήτηση στην Κρήτη κορυφώνεται με φορείς, όπως η Περιφέρεια, τα επιμελητήρια κτλναζητούν ο ενεργειακός χώρος στην Κρήτη να διανεμηθεί κατά προτεραιότητα στους πολίτες και στους φορείς της, να αναθεωρηθεί ο σχεδιασμός για mega πλάνα με προώθηση αδειοδοτήσεων εγκατάστασης σταθμών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με τη μέθοδο του zero feed-in.
*Κατευθυνόμενοι προς μια κλιματική ουδετερότητα που μας επιβάλλει ο ίδιος ο πλανήτης, δενπρέπεινα μείνει πίσω κανείς». Με αυτήντη ρήση σφραγίστηκε η δημιουργία του Ταμείου Δίκαιης Μετάβασης από το Ευρωκοινοβούλιο καιτο Συμβούλιο της Ευρώπης. Η Πολιτική Συνοχής 2021-2027της ΕΕ θέσπισε μια σειρά χρηματοοικονομικών εργαλείωνπροσβλέποντας στη λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα των ομοσπονδιακών οργανισμών, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Τα εργαλεία αυτά επιχειρούννα απαντήσουν αποτελεσματικά στις τωρινές κλιματικές, οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις. Εκφρασμένος στόχος της ΕΕείναι η διαρκής εμβάθυν ση στην ευρωπαϊκή συνοχή και ανάπτυξη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της επίλυσης των διαφορών μεταξύ των επιπέδων ανάπτυξης των διαφορετικών περιοχών με ιδιαίτερη έμφαση στηνανάπτυξητων μη προνομιακών. Αφετηρίατης Δίκαιης Μετάβασης είναι οι αγροτικές περιοχές στις οποίες συντελείται η βιομη χανική μετάβαση και οι περιοχές που πλήττονται από φυσικά ή δημογραφικά προβλήματα (αραιοκατοικημένες, νησιωτικές, ορεινές, ακριτικές) . Πηγαίες αρτηρίες της δρα Μαριζέτας Διδάσκουσα Οικονομικής& Κοινωνικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, υποψήφια ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ των εθνικών οικονομιών, όπως ο αγροτικός και βιομηχανικός τομέας, θα πρέπεινα αποτελούντο σημείο μηδέντωνευρωπαϊ κών «ενέσεων» χρηματοοικονομικής υποστήριξης, καθώς ιστορικά αποδεικνύονται οι πιο αποδοτικές φλέβες ανάπτυξης. Ανέκαθεν η Ευρώπη ήταν οι περιφέρειέςτης. Η βιώσιμη μεττάβαση βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις περιφέρειες όπου ξεδιπλώνεται το μέγιστο ποσοστό του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα στα κράτη-μέλη. Συνεπώς οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις στον ελλαδικό χώρο οφείλουν να προσβλέπουν στη στήριξη της παραγωγής και εξαγωγής ελαιόλαδου, εσπεριδοειδών και λοιπών οπωροκηπευτικών στις περιοχές της Μεσσηνίας, της Λακωνίας, της Αρκαδίας αλλά και στην σημαντική Περιφέρεια Κρήτης. Παρόμοιο πλάνο αποτελεσματικής διαχείρισης των ευρωπαϊκών πόρων οφείλει να μπει σε δράση άμεσα για τις παραγωγικές Περιφέρειες Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, οι οποίες πέραν των παραπάνω προϊόντων αποτελούν παραγωγικές κοιτίδες σιτηρών, καιπνού και βαμβακιού. Μάλιστα, οι τελευταίες Περιφερειακές Ενότητες από κοινού με τις Περιφέρειες Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας κατέχουν ανταγωνιστική πρωτοκαθεδρία στον βιομηχανικό τομέα για παραγωγή βιομηχανικών πρώτων υλών. Ωστόσο, από το ευρωπαϊκό Ταμείο που στηρίζει τις πλέον πληγείσες περιοχές για την άμβλυνση των κοινωνικοοικονομικών επιπτώσεων της μετάβασης, η Ελλάδα εισέπραξε 1,7 δισ. , με την κυβέρνηση της ΝΔ να δίνει γραπτή υπόσχεση στην ΕΕ πως τα χρήματα αυτά θα εκμεταλλευτούν για μια « μεταλιγνιτική» Μεγαλόπολη στον Νομό Αρκαδίας. Πέραν των ζητημάτων γραφειοκρατίας που έχει προβάλει η κυβέρνηση, ουσιαστική πρόοδος στα έργα μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιαστεί αλλά ούτε και κάποιο επίσημο διαχειριστικό πλάνο στη δημοσιότητα . Το τελευταίο επιβεβαιώνει τη γενική αίσθηση παραμέλησης των ελληνικών περιφερειών παρά την ειδική ευρωπαϊκή χρηματοδοτική μέριμνα για την ενίσχυσή τους ύψους 13 δισ. Ειδικότερα, την απουσία ουσιαστικής οικονομικής περιφερειακής διαχείρισης, παρ’ όλες τις μεγαλοστομίες της κυβέρνησης, πιστοποιούνοι πληγείσες περιοχές από φυσικές καταστροφές, όπως ο θεσσαλικός κάμπος, που προσπαθούννα αναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Για τους λόγους αυτούς οι συνεργατικές προσπάθειες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όπως αυτές αναφέρονται αναλυτικά στο πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων,την επιτάχυνσητης τεχνολογίας. την εξασφάλιση εγκαταστάσεων, τη δημιουργία ερευνητικών δεσμών και, προπάντων, για την επένδυση σε υποδομές που επιτρέπουντην ανάπτυξη. Δεδομένου πως καμία χώρα δεν μπορεί να γίνει εύκολα κλιματικά ουδέτερη, η λύση έγκειται στο να επιδιωχθεί αυτό μέσω υποδομών περιφερειακής κλίμακας και μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδιασμού σε περιφερειακό επίπεδο. Αυτό είναι ικανό να πετύχει οικονομίες κλίμακας στην έρευνα και στην ανάπτυξη. Δυνάμει , μετοντρόπο αυτό, ικανές περιφερειακές στρατηγικές μπορούν να αναπτύξουν διασυνδέσεις με περιφέρειες και εκτός εθνικού πλαισίου.
*[…] Πράγματι υπάρχει πρόβλημα που έχει κοινή βάση ότι η σημερινή κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη πολιτεύεται υπέρ των μεγάλων οικονομικών ομίλων και όχι υπέρ του συμφέροντος των πολλών. Θα έπρεπε να δοθεί η δυνατότητα συμπράξεων μικρών παραγωγών –οι οποίοι να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας των Αναλώσιμων Πηγών Ενέργειας, ειδικά ως προς τα φωτοβολταϊκά- και να γίνει πολύ απλούστερη η διαδικασία για οικιακά φωτοβολταϊκά ώστε να γίνει δικαιότερη κατανομή της πίτας. Σήμερα επωφελούνται οι μεγάλοι όμιλοι. Στη Δυτική Μακεδονία, εκεί θα έπρεπε να υπάρξει ένα κοινωνικό αντιστάθμισμα. Κλείνουμε τους λιγνιτικούς σταθμούς αλλά δεν έγινε μια πρόβλεψη πώς θα μείνει ζωντανή η περιοχή εκεί. Γιατί να μην πάνε οι υπηρεσίες της ΔΕΗ από την Αθήνα στην Πτολεμαΐδα; Δεν πρέπει κάποτε να γίνει μια αποκέντρωση σε αυτή τη χώρα, να μειωθεί αυτός ο υδροκεφαλισμός του ελληνικού κράτους; Χρειάζεται να φύγουν οι υπηρεσίες από το λεκανοπέδιο της Αθήνας. Η Γερμανία τα έχει όλα διασκορπισμένα, η Ελλάδα γιατί να τα έχει όλα συγκεντρωμένα στην Αθήνα; […]
*[…] Υπάρχουν καθυστερήσεις οι αγροτικές ενισχύσεις μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ είναι επίσης ένα κρίσιμο ζήτημα για τους αγρότες και το εισόδημά τους ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η ακρίβεια μαστίζει τα νοικοκυριά σε όλη την Ελλάδα. Τα πιο θεμελιώδη όμως ζητήματα για όλη την περιοχή της Θεσσαλίας είναι, τι σχέδιο θα υπάρξει για την ανασυγκρότηση της περιοχής , για έναν επανασχεδιασμό που να είναι και βιώσιμος και ανθεκτικός στις φυσικές καταστροφές. Η Νέα Αριστερά πιστεύει ότι το master plan που έχει καταθέσει η κυβέρνηση μαζί με την Ολλανδική Εταιρεία δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής. Και αυτό κυρίως γιατί δεν έχει προκύψει μέσα από καμία διαβούλευση. Ένα τόσο κρίσιμο έργο θα έπρεπε να είχε διαβουλευτεί με τους κατοίκους, με την τοπική αυτοδιοίκηση, με τους παραγωγικούς φορείς της Θεσσαλίας. Ταυτόχρονα προχωρά σε κάποιες πολιτικές παρεμβάσεις, όπως για παράδειγμα την, ουσιαστικά, ιδιωτικοποίηση του νερού, . Δεν έχουν προχωρήσει κυβερνητικές παρεμβάσεις εδώ και χρόνια όπως η εκτροπή του Αχελώου με αποτέλεσμα να καθυστερούν και άλλες παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να έχουν γίνει με μικρότερο κόστος και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα
*[…] Το δάσος είναι ένας από τους βασικούς ρυθμιστές του κύκλου του νερού: Συντελεί στη συγκράτηση υδατικού δυναμικού και τον εμπλουτισμό του υπόγειου υδροφορέα, ενώ είναι και ένας από τους κρίσιμους παράγοντες για την ανάσχεση των πλημμυρών. Τα μεγάλα πλημμυρικά γεγονότα και η ανομβρία των τελευταίων ετών σε συνάρτηση με την καταστροφή μεγάλων δασικών συστημάτων, είτε με τον άμεσο τρόπο της δασικής πυρκαγιάς, είτε με τη σταδιακή αλλαγή των χρήσεων γης με τους δασοκτόνους νόμους, θα έπρεπε να σημάνουν συναγερμό στη χώρα μας.
Η τωρινή κυβέρνηση εναρμονίζεται πλήρως με την ΕΕ, υιοθετώντας την πρόσφατη Ευρωπαϊκή Οδηγία για την (δήθεν θα πούμε) αποκατάσταση της φύσης, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες υιοθέτησαν τις αντίστοιχες Οδηγίες στο παρελθόν. Αυτό όμως που θέλουμε να τονίσουμε εδώ είναι ότι η περιβόητη πράσινη ανάπτυξη της ΕΕ δεν έχει να κάνει με την προστασία τους περιβάλλοντος, αλλά με την οργάνωση και θωράκιση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Η παγκόσμια τάση για αστικοποίηση δεν οδηγεί στην άρση των αντιθέσεων πόλης – χωριού, αλλά στην εγκατάλειψη της υπαίθρου. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη και το κέρδος των επιχειρήσεων είναι αυτά που διαμορφώνουν τις νέες χρήσεις γης και τη μετατροπή των δασικών εκτάσεων σε εμπορεύματα, τα οποία καταστρέφονται είτε άμεσα για τη διαμόρφωση επενδύσεων άλλης μορφής (π.χ. ενεργειακά πάρκα) είτε έμμεσα με την υψηλού βαθμού τουριστικοποίηση.
Η ανάλυση κόστους – οφέλους οδηγεί στην κατάσταση όπου η κοινωνία είναι ανοχύρωτη και απροστάτευτη από τις πλημμύρες. Αντί να επενδύουν στην ολοκληρωμένη προστασία σε όλα τα επίπεδα (από την ορεινή υδρονομία μέχρι τη θωράκιση των πόλεων), επαναπαύονται με την κατάχρηση του 112, ενώ δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν την όποια καταστροφή για ριζικές αναδιαρθρώσεις. Το παράδειγμα της Θεσσαλίας είναι χαρακτηριστικό. Αφήνοντας στην άκρη τον τρόπο με τον οποίο δόθηκε η κατάρτιση του masterplan σε μία εταιρεία που δεν έχει σχέση με τη διαχείριση των πλημμυρών, ούτε και έχει το επιστημονικό δυναμικό για να την εκπονήσει, και ερχόμενοι στην ουσία του ζητήματος, βλέπουμε ότι αντί να δοθεί ένα masterplan με έμφαση στην ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία, δόθηκε ένα σχέδιο για τη ριζική αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής στην περιοχή.
Η μείωση των βροχοπτώσεων, που είναι αναμενόμενη στο πλαίσιο μιας κλιματικής μεταβλητότητας, αποδίδεται στην περιβόητη “κλιματική κρίση” και η οποία είναι το άλλοθι για την επιβολή και εφαρμογή πολιτικών που δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά με τη διαμάχη των ενεργειακών μονοπωλίων για το ενεργειακό μείγμα. Αντί να θωρακίσουμε τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης και να κατασκευάσουμε καινούρια φράγματα, η άρχουσα τάξη προκρίνει ό,τι συμφέρει τις επιχειρήσεις: Αλλαγή των χρήσεων γης, αλλαγή των καλλιεργειών και καμπάνιες για την αποτροπή της σπατάλης νερού σε ατομικό επίπεδο. Την ώρα που επιδοτείται το ξερίζωμα ελιών για να μπει αβοκάντο και το ξενοδοχειακό κεφάλαιο κατασκευάζει γήπεδα γκολφ, κρίσιμες υποδομές, όπως είναι τα δίκτυα ύδρευσης, αφήνονται στην εγκατάλειψη, μέχρι φυσικά να αποκτήσουν και αυτά “επενδυτικό ενδιαφέρον”, όπως λένε, και γίνουν και αυτά πόλος εκμετάλλευσης.
Επίσης το παράδειγμα της Θεσσαλίας είναι χαρακτηριστικό και σε αυτή την περίπτωση. Στο νέο νομοσχέδιο προτείνεται η δημιουργία μιας νέας ΑΕ η οποία θα διαχειρίζεται το νερό σε κεντρικό – περιφερειακό επίπεδο, πάντα φυσικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Έχοντας ως πρόσχημα την έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού και τον κατακερματισμό της διαχείρισης του νερού, διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο για την εισβολή μονοπωλίων που διαχειρίζονται τη γη και καταστρέφουν τη μικρή και μεσαία αγροτιά. Το δε μοντέλο είναι τόσο αρεστό στην κυβέρνηση, που δεν διστάζει να το “διαφημίσει” και σε άλλες Περιφέρειες, όπως είναι η Κρήτη.
Η ΕΕ και όλες κυβερνήσεις που την υπηρετούν, τα επιχειρηματικά τραστ και οι ενώσεις εργοδοτών ομολογούν κυνικά ότι στην περιβόητη ανάπτυξη που ευαγγελίζονται το μεγάλο κεφάλαιο θα θησαυρίζει, αλλά παράλληλα θα δίνει και κάποια ψίχουλα στα λαϊκά στρώματα. Από τα λίγα παραδείγματα που είδαμε όμως μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου οι πόροι μας, η γη, το νερό, τα δάση, ακόμα και η προστασία της κοινωνίας από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές, μετατρέπονται σε εμπορεύματα και μπαίνουν στη ζυγαριά κόστους – οφέλους, το μόνο που αφήνεται πίσω είναι η βαρβαρότητα: Φτώχεια, δυστυχία και νεκροί.
Η κοινωνία του κέρδους δεν μπορεί να διασφαλίσει την προστασία των δασών: Μπορεί μόνο να τα κάψει και να τα καταστρέψει. Δεν μπορεί να διασφαλίσει την ολοκληρωμένη προστασία μας από τις πλημμύρες: Μπορούμε μόνο να ευελπιστούμε ότι θα συμφέρει πιο πολύ να κατασκευαστεί κάποιο έργο αντί να μας αποζημιώσουν ή να βρισκόμαστε σε κάποια περιοχή όπου πρέπει να προστατευτεί κάποια επένδυση. Δεν μπορεί να διασφαλίσει μία φιλολαϊκή διαχείριση των υδατικών πόρων: Μπορεί μόνο να δώσει το νερό σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για τα κέρδη τους. […]