Author: Β. Αρχοντίδου

[…] Ανεβαίνοντας στα βουνά του κόσμου έβλεπα ότι το ανθρώπινο αποτύπωμα είναι τεράστιο. Ξεκίνησε λοιπόν μια ανησυχία γιατί πραγματικά, όταν ανεβαίνεις στις ψηλότερες κορυφές των ηπείρων και βλέπεις τους παγετώνες να λιώνουν και τους πολιτισμούς, τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από τις περιοχές αυτές να βιώνουν συνθήκες όπως έλλειψη νερού και να αναγκάζονται να φύγουν, άρχισα να σκέφτομαι ότι εδώ υπάρχουν σοβαρές εξελίξεις, οι οποίες σιγά σιγά θα αρχίσουν να επηρεάζουν τις ζωές μας. Ένας από τους λόγους που με ταρακούνησε ιδιαίτερα ήταν ότι γυρνώντας από την αποστολή στο Έβερεστ στο σπίτι που μεγάλωσα, που πέρασα τα καλοκαίρια μου, μετά από μία mega πυρκαγιά είχαμε ως αποτέλεσμα να καεί το σπίτι, να καούν ουσιαστικά οι παιδικές αναμνήσεις στη γειτονιά μου κι αυτό με ταρακούνησε. Στην αρχή θύμωσα αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό. Έτσι λοιπόν, μπορώ να πω ότι και με το συναίσθημα, αλλά και με τη λογική, άρχισα να ψάχνω να βρω με ποιους τρόπους μπορώ και εγώ να συμβάλω. […] Διάβασα τι είναι το Σύμφωνο για το Κλίμα, που διέπει όλες τις πολιτικές που αφορούν τα θέματα της κλιματικής κρίσης και θεώρησα ότι ο τρόπος για να συμβάλω ήταν να κάνω αυτό ακριβώς το κομμάτι της επικοινωνίας, να είμαι δηλαδή πρέσβειρα του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για το κλίμα και να μπορέσω να μεταδώσω αυτή τη γνώση τους ανθρώπους. […] Δεν προχωράμε με βήματα τα οποία είναι σταθερά. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι δεν θα καταφέρουμε να πετύχουμε το στόχο αυτόν του 1,5 βαθμού αν δεν συμβαδίσουμε όλοι σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο με τον ίδιο ρυθμό. […]