[…] Τα Τέμπη, τα Πανεπιστήμια,το ζήτημα να υπάρχει μια πολιτική αντιπολίτευση που να αντιστοιχεί στην κοινωνική αντιπολίτευση, καθώς και μια σοβαρή συζήτηση για τις μεγάλες ανισότητες, το στεγαστικό πρόβλημα και την κλιματική κρίση είναι ορισμένα από τα θέματα που θέτει ως προτεραιότητα η Νέα Αριστερά ενό ψειτων Ευρωεκλογών του Ιουνίου […]
[…] Η επόμενη πενταετία είναι πενταετία προκλήσεων και αλλαγών. Η ταχύτητα που ο κόσμος μετασχηματίζεται είναι πλέον ιλιγγιώδης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να κινείται με αργούς ρυθμούς. Πρέπει να αντιμετωπίσει με συντεταγμένο σχέδιο, όρους του μέλλοντος και κυρίως αποφασιστικότητα τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής . Υπάρχουν τεράστια ζητήματα, λοιπόν, όπως το ζήτημα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και της πράσινης μετάβασης με δίκαιους όρους. Από την εξίσωση δεν μπορεί να λείπουν θέματα, όπως το μεταναστευτικό. Αν θέλουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε και να κατηγοριοποιήσουμε τις κρίσιμες στρατηγικές προτεραιότητες της επόμενης μέρας, τότε κατά τη γνώμη μου είναι τρεις: αυτονομία, αυτ τάρκεια, ανταγωνιστικότητα. Πρέπει να εργαστούμε για την ενίσχυση της αυτονομίας, της αυτάρκειας και της ανταγωνιστικότητας απέναντι σε κράτη όπως η Κίνα, που αυξάνει συνεχώς την επιρροή της. Χρειάζεται να δούμε θέματα όπως η ασφάλεια, η επισιτιστική ασφάλεια και η καινοτομία. Αυτό θα διασφαλίσει την ικανότητά μας να αντιμετω πίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος με αυτοπεποίθηση και αποτελεσματικότητα. Χρειάζονται , συνεπώς, Ευρωομάδες, όπως η ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που ανήκει και η Νέα Δημοκρατία , αναγνωρίζουν και μπορούννα στηρίξουν με υλοποιήσιμες πρωτοβουλίες και πολιτικές όλα αυτά τα ζητήματα και να φέρουν λύσεις […]
*[…] Υπάρχουν καθυστερήσεις οι αγροτικές ενισχύσεις μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ είναι επίσης ένα κρίσιμο ζήτημα για τους αγρότες και το εισόδημά τους ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η ακρίβεια μαστίζει τα νοικοκυριά σε όλη την Ελλάδα. Τα πιο θεμελιώδη όμως ζητήματα για όλη την περιοχή της Θεσσαλίας είναι, τι σχέδιο θα υπάρξει για την ανασυγκρότηση της περιοχής , για έναν επανασχεδιασμό που να είναι και βιώσιμος και ανθεκτικός στις φυσικές καταστροφές. Η Νέα Αριστερά πιστεύει ότι το master plan που έχει καταθέσει η κυβέρνηση μαζί με την Ολλανδική Εταιρεία δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής. Και αυτό κυρίως γιατί δεν έχει προκύψει μέσα από καμία διαβούλευση. Ένα τόσο κρίσιμο έργο θα έπρεπε να είχε διαβουλευτεί με τους κατοίκους, με την τοπική αυτοδιοίκηση, με τους παραγωγικούς φορείς της Θεσσαλίας. Ταυτόχρονα προχωρά σε κάποιες πολιτικές παρεμβάσεις, όπως για παράδειγμα την, ουσιαστικά, ιδιωτικοποίηση του νερού, . Δεν έχουν προχωρήσει κυβερνητικές παρεμβάσεις εδώ και χρόνια όπως η εκτροπή του Αχελώου με αποτέλεσμα να καθυστερούν και άλλες παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να έχουν γίνει με μικρότερο κόστος και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα
[…] Απέναντι στην αδιαμφισβήτητη απειλή της οικολογικής κρίσης, όλοι οι πολιτικοί εμφανίζονται κατά κάποιο τρόπο πράσινοι. Μόνο που αυτό το πράσινο είναι fake. Όταν έρθει η ώρα να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις, οι κυβερνώντες μόνο οικολόγοι δεν αποδεικνύονται. [….]Να σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα fake πράσινης τοποθέτησης. Ο κ. Μητσοτάκης ανέφερε πρόσφατα ότι στο Αιγαίο και στο Ιόνιο θα δημιουργηθούν εθνικά πάρκα, τα οποία θα καλύπτουν το 32% των εθνικών μας υδάτων. Ωραία εξαγγελία παραμονές εκλογών έτσι; Ωραία και πράσινη. Τι δεν ανέφερε όμως ο πρωθυπουργός; Δεν ανέφερε ότι οι συνολικά 90 προστατευόμενες περιοχές (4 εθνικά πάρκα, 2 εθνικοί δρυμοί, 21 καταφύγια άγριας ζωής και 63 περιοχές του δικτύου Natura) γειτνιάζουν με τα οικόπεδα που έχουν παραχωρηθεί από την κυβέρνηση σε πετρελαϊκές επιχειρήσεις για έρευνα και εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου σε Ιόνιο και Κρήτη. […] Ένα σοβαρό περιστατικό πετρελαϊκής ρύπανσης (περιστατικό που δεν το λες και σπάνιο με βάση τη διεθνή εμπειρία) θα επέφερε ολέθριες επιπτώσεις για δεκαετίες στην τουριστική βιομηχανία (ζημία ύψους 5 δισ. ευρώ) και στην αλιευτική δραστηριότητα του Ιονίου, της Δυτικής Ελλάδας και της Κρήτης, κοστίζοντας στην εθνική οικονομία έως και 7,74 δισ. ευρώ. […] η χώρα μας δεν έχει καταρτίσει τα θαλάσσια χωροταξικά σχέδια που απαιτούνται από την Οδηγία 2014/89/ΕΕ περί θεσπίσεως πλαισίου για το Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, γεγονός που οδήγησε στην αποστολή προειδοποίησης και αιτιολογημένης γνώμης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ) και τελικά παραπομπή της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το Δεκέμβριο του 2023. Ούτε επανεξέταση των μέτρων που απαιτούνται από την Οδηγία 2008/56/ΕΚ για τη Θαλάσσια Στρατηγική έχει καταθέσει η Ελλάδα, για την οποία έχουμε επίσης λάβει προειδοποίηση και αιτιολογημένη γνώμη από την Επιτροπή. […] Χρειάζεται ενιαία και συνεκτική πολιτική για τη διαχείριση της παράκτιας ζώνης. Κεντρικοί άξονες επιγραμματικά είναι, ο αυστηρότερος έλεγχος αποβλήτων, ο περιορισμός στη χρήση πλαστικών, η προστασία και διατήρηση των φυσικών θαλάσσιων περιοχών σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, τους ψαράδες κ.λπ., η προσαρμογή κάθε είδους παρέμβασης σε θαλάσσια και παράκτια ζώνη στα όρια που θέτουν οι οικολογικές αντοχές των συστημάτων, η ολοκλήρωση και σωστή λειτουργία κατάλληλων μονάδων επεξεργασίας λυμάτων σε όλους τους οικισμούς με πληθυσμό πάνω από 1000 κατοίκους, ο αυστηρότερος έλεγχος των πλοίων που ελλιμενίζονται ή διέρχονται από τα νερά μας, η εφαρμογή των πολιτικών και προδιαγραφών για τις μηχανές και τα καύσιμα των σκαφών, ιδιαίτερα των επιβατηγών και η υιοθέτηση Συστημάτων Περιβαλλοντικής Διαχείρισης και Ελέγχου από τα σημαντικά λιμάνια της χώρας. […]
[…] Η Σύγχρονη Αριστερά είναι εκείνη που, θέτει σε προτεραιότητα την πράσινη ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης […]
*[…] Πράγματι υπάρχει πρόβλημα που έχει κοινή βάση ότι η σημερινή κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη πολιτεύεται υπέρ των μεγάλων οικονομικών ομίλων και όχι υπέρ του συμφέροντος των πολλών. Θα έπρεπε να δοθεί η δυνατότητα συμπράξεων μικρών παραγωγών –οι οποίοι να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας των Αναλώσιμων Πηγών Ενέργειας, ειδικά ως προς τα φωτοβολταϊκά- και να γίνει πολύ απλούστερη η διαδικασία για οικιακά φωτοβολταϊκά ώστε να γίνει δικαιότερη κατανομή της πίτας. Σήμερα επωφελούνται οι μεγάλοι όμιλοι. Στη Δυτική Μακεδονία, εκεί θα έπρεπε να υπάρξει ένα κοινωνικό αντιστάθμισμα. Κλείνουμε τους λιγνιτικούς σταθμούς αλλά δεν έγινε μια πρόβλεψη πώς θα μείνει ζωντανή η περιοχή εκεί. Γιατί να μην πάνε οι υπηρεσίες της ΔΕΗ από την Αθήνα στην Πτολεμαΐδα; Δεν πρέπει κάποτε να γίνει μια αποκέντρωση σε αυτή τη χώρα, να μειωθεί αυτός ο υδροκεφαλισμός του ελληνικού κράτους; Χρειάζεται να φύγουν οι υπηρεσίες από το λεκανοπέδιο της Αθήνας. Η Γερμανία τα έχει όλα διασκορπισμένα, η Ελλάδα γιατί να τα έχει όλα συγκεντρωμένα στην Αθήνα; […]
*[…] Το δάσος είναι ένας από τους βασικούς ρυθμιστές του κύκλου του νερού: Συντελεί στη συγκράτηση υδατικού δυναμικού και τον εμπλουτισμό του υπόγειου υδροφορέα, ενώ είναι και ένας από τους κρίσιμους παράγοντες για την ανάσχεση των πλημμυρών. Τα μεγάλα πλημμυρικά γεγονότα και η ανομβρία των τελευταίων ετών σε συνάρτηση με την καταστροφή μεγάλων δασικών συστημάτων, είτε με τον άμεσο τρόπο της δασικής πυρκαγιάς, είτε με τη σταδιακή αλλαγή των χρήσεων γης με τους δασοκτόνους νόμους, θα έπρεπε να σημάνουν συναγερμό στη χώρα μας.
Η τωρινή κυβέρνηση εναρμονίζεται πλήρως με την ΕΕ, υιοθετώντας την πρόσφατη Ευρωπαϊκή Οδηγία για την (δήθεν θα πούμε) αποκατάσταση της φύσης, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες υιοθέτησαν τις αντίστοιχες Οδηγίες στο παρελθόν. Αυτό όμως που θέλουμε να τονίσουμε εδώ είναι ότι η περιβόητη πράσινη ανάπτυξη της ΕΕ δεν έχει να κάνει με την προστασία τους περιβάλλοντος, αλλά με την οργάνωση και θωράκιση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Η παγκόσμια τάση για αστικοποίηση δεν οδηγεί στην άρση των αντιθέσεων πόλης – χωριού, αλλά στην εγκατάλειψη της υπαίθρου. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη και το κέρδος των επιχειρήσεων είναι αυτά που διαμορφώνουν τις νέες χρήσεις γης και τη μετατροπή των δασικών εκτάσεων σε εμπορεύματα, τα οποία καταστρέφονται είτε άμεσα για τη διαμόρφωση επενδύσεων άλλης μορφής (π.χ. ενεργειακά πάρκα) είτε έμμεσα με την υψηλού βαθμού τουριστικοποίηση.
Η ανάλυση κόστους – οφέλους οδηγεί στην κατάσταση όπου η κοινωνία είναι ανοχύρωτη και απροστάτευτη από τις πλημμύρες. Αντί να επενδύουν στην ολοκληρωμένη προστασία σε όλα τα επίπεδα (από την ορεινή υδρονομία μέχρι τη θωράκιση των πόλεων), επαναπαύονται με την κατάχρηση του 112, ενώ δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν την όποια καταστροφή για ριζικές αναδιαρθρώσεις. Το παράδειγμα της Θεσσαλίας είναι χαρακτηριστικό. Αφήνοντας στην άκρη τον τρόπο με τον οποίο δόθηκε η κατάρτιση του masterplan σε μία εταιρεία που δεν έχει σχέση με τη διαχείριση των πλημμυρών, ούτε και έχει το επιστημονικό δυναμικό για να την εκπονήσει, και ερχόμενοι στην ουσία του ζητήματος, βλέπουμε ότι αντί να δοθεί ένα masterplan με έμφαση στην ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία, δόθηκε ένα σχέδιο για τη ριζική αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής στην περιοχή.
Η μείωση των βροχοπτώσεων, που είναι αναμενόμενη στο πλαίσιο μιας κλιματικής μεταβλητότητας, αποδίδεται στην περιβόητη “κλιματική κρίση” και η οποία είναι το άλλοθι για την επιβολή και εφαρμογή πολιτικών που δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά με τη διαμάχη των ενεργειακών μονοπωλίων για το ενεργειακό μείγμα. Αντί να θωρακίσουμε τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης και να κατασκευάσουμε καινούρια φράγματα, η άρχουσα τάξη προκρίνει ό,τι συμφέρει τις επιχειρήσεις: Αλλαγή των χρήσεων γης, αλλαγή των καλλιεργειών και καμπάνιες για την αποτροπή της σπατάλης νερού σε ατομικό επίπεδο. Την ώρα που επιδοτείται το ξερίζωμα ελιών για να μπει αβοκάντο και το ξενοδοχειακό κεφάλαιο κατασκευάζει γήπεδα γκολφ, κρίσιμες υποδομές, όπως είναι τα δίκτυα ύδρευσης, αφήνονται στην εγκατάλειψη, μέχρι φυσικά να αποκτήσουν και αυτά “επενδυτικό ενδιαφέρον”, όπως λένε, και γίνουν και αυτά πόλος εκμετάλλευσης.
Επίσης το παράδειγμα της Θεσσαλίας είναι χαρακτηριστικό και σε αυτή την περίπτωση. Στο νέο νομοσχέδιο προτείνεται η δημιουργία μιας νέας ΑΕ η οποία θα διαχειρίζεται το νερό σε κεντρικό – περιφερειακό επίπεδο, πάντα φυσικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Έχοντας ως πρόσχημα την έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού και τον κατακερματισμό της διαχείρισης του νερού, διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο για την εισβολή μονοπωλίων που διαχειρίζονται τη γη και καταστρέφουν τη μικρή και μεσαία αγροτιά. Το δε μοντέλο είναι τόσο αρεστό στην κυβέρνηση, που δεν διστάζει να το “διαφημίσει” και σε άλλες Περιφέρειες, όπως είναι η Κρήτη.
Η ΕΕ και όλες κυβερνήσεις που την υπηρετούν, τα επιχειρηματικά τραστ και οι ενώσεις εργοδοτών ομολογούν κυνικά ότι στην περιβόητη ανάπτυξη που ευαγγελίζονται το μεγάλο κεφάλαιο θα θησαυρίζει, αλλά παράλληλα θα δίνει και κάποια ψίχουλα στα λαϊκά στρώματα. Από τα λίγα παραδείγματα που είδαμε όμως μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου οι πόροι μας, η γη, το νερό, τα δάση, ακόμα και η προστασία της κοινωνίας από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές, μετατρέπονται σε εμπορεύματα και μπαίνουν στη ζυγαριά κόστους – οφέλους, το μόνο που αφήνεται πίσω είναι η βαρβαρότητα: Φτώχεια, δυστυχία και νεκροί.
Η κοινωνία του κέρδους δεν μπορεί να διασφαλίσει την προστασία των δασών: Μπορεί μόνο να τα κάψει και να τα καταστρέψει. Δεν μπορεί να διασφαλίσει την ολοκληρωμένη προστασία μας από τις πλημμύρες: Μπορούμε μόνο να ευελπιστούμε ότι θα συμφέρει πιο πολύ να κατασκευαστεί κάποιο έργο αντί να μας αποζημιώσουν ή να βρισκόμαστε σε κάποια περιοχή όπου πρέπει να προστατευτεί κάποια επένδυση. Δεν μπορεί να διασφαλίσει μία φιλολαϊκή διαχείριση των υδατικών πόρων: Μπορεί μόνο να δώσει το νερό σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για τα κέρδη τους. […]
*Κατευθυνόμενοι προς μια κλιματική ουδετερότητα που μας επιβάλλει ο ίδιος ο πλανήτης, δενπρέπεινα μείνει πίσω κανείς». Με αυτήντη ρήση σφραγίστηκε η δημιουργία του Ταμείου Δίκαιης Μετάβασης από το Ευρωκοινοβούλιο καιτο Συμβούλιο της Ευρώπης. Η Πολιτική Συνοχής 2021-2027της ΕΕ θέσπισε μια σειρά χρηματοοικονομικών εργαλείωνπροσβλέποντας στη λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα των ομοσπονδιακών οργανισμών, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Τα εργαλεία αυτά επιχειρούννα απαντήσουν αποτελεσματικά στις τωρινές κλιματικές, οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις. Εκφρασμένος στόχος της ΕΕείναι η διαρκής εμβάθυν ση στην ευρωπαϊκή συνοχή και ανάπτυξη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της επίλυσης των διαφορών μεταξύ των επιπέδων ανάπτυξης των διαφορετικών περιοχών με ιδιαίτερη έμφαση στηνανάπτυξητων μη προνομιακών. Αφετηρίατης Δίκαιης Μετάβασης είναι οι αγροτικές περιοχές στις οποίες συντελείται η βιομη χανική μετάβαση και οι περιοχές που πλήττονται από φυσικά ή δημογραφικά προβλήματα (αραιοκατοικημένες, νησιωτικές, ορεινές, ακριτικές) . Πηγαίες αρτηρίες της δρα Μαριζέτας Διδάσκουσα Οικονομικής& Κοινωνικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, υποψήφια ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ των εθνικών οικονομιών, όπως ο αγροτικός και βιομηχανικός τομέας, θα πρέπεινα αποτελούντο σημείο μηδέντωνευρωπαϊ κών «ενέσεων» χρηματοοικονομικής υποστήριξης, καθώς ιστορικά αποδεικνύονται οι πιο αποδοτικές φλέβες ανάπτυξης. Ανέκαθεν η Ευρώπη ήταν οι περιφέρειέςτης. Η βιώσιμη μεττάβαση βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις περιφέρειες όπου ξεδιπλώνεται το μέγιστο ποσοστό του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα στα κράτη-μέλη. Συνεπώς οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις στον ελλαδικό χώρο οφείλουν να προσβλέπουν στη στήριξη της παραγωγής και εξαγωγής ελαιόλαδου, εσπεριδοειδών και λοιπών οπωροκηπευτικών στις περιοχές της Μεσσηνίας, της Λακωνίας, της Αρκαδίας αλλά και στην σημαντική Περιφέρεια Κρήτης. Παρόμοιο πλάνο αποτελεσματικής διαχείρισης των ευρωπαϊκών πόρων οφείλει να μπει σε δράση άμεσα για τις παραγωγικές Περιφέρειες Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, οι οποίες πέραν των παραπάνω προϊόντων αποτελούν παραγωγικές κοιτίδες σιτηρών, καιπνού και βαμβακιού. Μάλιστα, οι τελευταίες Περιφερειακές Ενότητες από κοινού με τις Περιφέρειες Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας κατέχουν ανταγωνιστική πρωτοκαθεδρία στον βιομηχανικό τομέα για παραγωγή βιομηχανικών πρώτων υλών. Ωστόσο, από το ευρωπαϊκό Ταμείο που στηρίζει τις πλέον πληγείσες περιοχές για την άμβλυνση των κοινωνικοοικονομικών επιπτώσεων της μετάβασης, η Ελλάδα εισέπραξε 1,7 δισ. , με την κυβέρνηση της ΝΔ να δίνει γραπτή υπόσχεση στην ΕΕ πως τα χρήματα αυτά θα εκμεταλλευτούν για μια « μεταλιγνιτική» Μεγαλόπολη στον Νομό Αρκαδίας. Πέραν των ζητημάτων γραφειοκρατίας που έχει προβάλει η κυβέρνηση, ουσιαστική πρόοδος στα έργα μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιαστεί αλλά ούτε και κάποιο επίσημο διαχειριστικό πλάνο στη δημοσιότητα . Το τελευταίο επιβεβαιώνει τη γενική αίσθηση παραμέλησης των ελληνικών περιφερειών παρά την ειδική ευρωπαϊκή χρηματοδοτική μέριμνα για την ενίσχυσή τους ύψους 13 δισ. Ειδικότερα, την απουσία ουσιαστικής οικονομικής περιφερειακής διαχείρισης, παρ’ όλες τις μεγαλοστομίες της κυβέρνησης, πιστοποιούνοι πληγείσες περιοχές από φυσικές καταστροφές, όπως ο θεσσαλικός κάμπος, που προσπαθούννα αναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Για τους λόγους αυτούς οι συνεργατικές προσπάθειες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όπως αυτές αναφέρονται αναλυτικά στο πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων,την επιτάχυνσητης τεχνολογίας. την εξασφάλιση εγκαταστάσεων, τη δημιουργία ερευνητικών δεσμών και, προπάντων, για την επένδυση σε υποδομές που επιτρέπουντην ανάπτυξη. Δεδομένου πως καμία χώρα δεν μπορεί να γίνει εύκολα κλιματικά ουδέτερη, η λύση έγκειται στο να επιδιωχθεί αυτό μέσω υποδομών περιφερειακής κλίμακας και μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδιασμού σε περιφερειακό επίπεδο. Αυτό είναι ικανό να πετύχει οικονομίες κλίμακας στην έρευνα και στην ανάπτυξη. Δυνάμει , μετοντρόπο αυτό, ικανές περιφερειακές στρατηγικές μπορούν να αναπτύξουν διασυνδέσεις με περιφέρειες και εκτός εθνικού πλαισίου.
[…] Η Κοινή Αγροτική Πολιτική είναι η πιο επιτυχημένη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία 60 χρόνια. Τι ζητούν οι αγρότες μας; Αξιοπρεπές εισόδημα, μείωση κόστους πετρελαίου και ρεύματος, μείωση κόστους εφοδίων και ζωοτροφών, αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματός τους. Λιγότερη γραφειοκρατία. Ναι, οι αγρότες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν δίκιο. Τι προσφέρουν οι αγρότες μας; Επάρκεια τροφίμων στην Ευρώπη και εγγυημένη αγροτική ασφάλεια. Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Ένα σοβαρό στρατηγικό διάλογο για το μέλλον της Γεωργίας. Πρότεινα στην Ολομέλεια του Φεβρουαρίου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη δημιουργία ενός νέου Ταμείου. Ενός νέου Ταμείου Δίκαιης Μετάβασης για τη στήριξη του εισοδήματος των αγροτών όπως έχουμε κάνει ήδη για την Πράσινη Συμφωνία. Ναι, είμαστε υπέρ της προστασίας του κλίματος. Πάντα όμως με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σας λέω όλα αυτά για να καταδείξω το πόσο σημαντικές είναι οι αποφάσεις που λαμβάνονται και πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας. Αρκεί να σημειώσω ότι περίπου το 80% των νομοθετημάτων της Ελληνικής Βουλής αφορούν κοινοτικές οδηγίες. […] Μία δίκαιη και πράσινη Ευρώπη με στόχο την κοινωνική συνοχή σε νησιωτικές περιοχές, ορεινούς όγκους και παράκτιες ζώνες σε Ελλάδα και ΕΕ με την υλοποίηση της εδαφικής ανάπτυξης των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την εφαρμογή της Εδαφικής Ατζέντας της ΕΕ 2030. Είχα την τιμή να είμαι εισηγητής 7 Επιτροπών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης. Του πρώτου νομοθετήματος για την Πράσινη Συμφωνία. Που αφορά κυρίως τις περιοχές που πλήττονται από την απολιγνιτοποίηση, όπως η Δυτική Μακεδονία και η Μεγαλόπολη. Ένα νομοθέτημα που στόχο έχει να προχωρήσουμε σε μία περιβαλλοντική Ευρώπη χωρίς να αφήσουμε κανέναν πολίτη πίσω.
Η εφαρμογή της Εδαφικής Ατζέντας 2030 διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο για την Ελλάδα καθώς σηματοδοτεί την ενίσχυση της συνεργασίας, επιτρέποντας την καλύτερη διαχείριση των αναπτυξιακών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν περιοχές όπως οι παράκτιες ζώνες, τα νησιά και οι ορεινές περιοχές.
Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα επωφελείται από την υποστήριξη επενδύσεων τοπικής εμβέλειας μέσω της χορήγησης δανείων, επιχορηγήσεων και συμβουλευτικής που παρέχεται στα Κράτη Μέλη και στους βασικούς εμπλεκόμενους φορείς σχετικά με την υλοποίηση αναπτυξιακών προγραμμάτων και τη χρήση χρηματοδοτικών εργαλείων με στόχο τη δημιουργία βιώσιμων έργων και την ανάπτυξη ανθεκτικών κοινοτήτων. Η Εδαφική Ατζέντα 2030 προωθεί την ιδέα της ολοκληρωμένης εδαφικής ανάπτυξης ως κλειδί για την ενίσχυση της ανθεκτικότητας και την ενεργοποίηση της ευημερίας σε όλες τις χώρες και τις περιοχές της ΕΕ.
Τα μέτρα που προτείνει περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη δημιουργία τοπικών και περιφερειακών στρατηγικών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, τη διατήρηση των φυσικών πόρων και τη μείωση των ανισοτήτων μεταξύ των εύπορων περιοχών και εκείνων που έχουν πιο περιορισμένες προοπτικές ευημερίας ή συμπεριλαμβάνονται σε περιοχές που υστερούν.[…]
*[…] Η «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ και η σχέση της με τις ΗΠΑ, σε ενδεχόμενη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, το αγροτικό και η ΚΑΠ σε συνάρτηση με την κλιματική κρίση, καθώς και το πρόβλημα «ηγεσίας» είναι οι κυριότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η άνοδος της ακροδεξιάς, που εμφανίζεται στις περισσότερες χώρες ως μια αντισυστημική δύναμη, η οποία βέβαια δεν είναι