*[…] Τα οικολογικά προβλήματα στην Ελλάδα, ωστόσο, απλώνονται σε πολλαπλές περιοχές της καθημερινής μας εμπειρίας και πολλαπλά επίπεδα της πολιτικής μας οργάνωσης, από το πιο τοπικό μέχρι το πιο κεντρικό• από την ανθυγιεινή ατμόσφαιρα των ελληνικών πόλεων και την πληγωμένη φύση μέχρι την ενεργειακή φτώχεια, τις ανισότητες και την απουσία εύρωστου αναπτυξιακού σχεδιασμού που καθιστά την χώρα μας επιρρεπή σε κρίσεις. Όλα αυτά τα ζητήματα τα διαπερνά ένα κοινό νήμα: η αδυναμία της εξουσίας να δει κατάματα τα όρια του φυσικού μας περιβάλλοντος, η αδυναμία προσαρμογής του οικονομικού μας μοντέλου εντός αυτών των ορίων καθώς και η απουσία στόχευσης σε μια αναπτυξιακή πορεία, η οποία στον πυρήνα της θα έχει την ευημερία των περισσοτέρων και όχι τα υπερκέρδη των λίγων.
Παρόλη την αναγκαιότητα να δούμε αυτά τα προβλήματα και να εργαστούμε μεθοδικά για την επίλυση τους, στην Ελλάδα εκλείπει μια εδραία και υπεύθυνη προσέγγιση του οικολογικού ζητήματος• μια προσέγγιση που θα μιλήσει ανοιχτά και τεκμηριωμένα, λόγου χάρη, για τον προσανατολισμό του αναπτυξιακού μας μοντέλου, την ενδυνάμωση του αγροτικού τομέα, το ενεργειακό και στεγαστικό ζήτημα, την ανθεκτικότητα των πόλεων σε καταστροφές κ.ο.κ.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη διεκδικεί δάφνες για την ανάπτυξη που μας λέει ότι πλησιάζει, ωστόσο, δεν φαίνεται να εισάγει δομικές αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, ικανές να της επιτρέψουν μια ευνοϊκή προσαρμογή στις σύγχρονες προκλήσεις. Πράσινη μετάβαση και ολοκληρωμένος σχεδιασμός για τον πρωτογενή τομέα φαίνεται να παραμένουν έξω από τον ορίζοντα της, διαφέροντας από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των δεξιών. Το γεγονός αυτό εγείρει ερωτήματα σε σχέση με τη βιωσιμότητα αυτής της ισχνής ανάπτυξης και την ευαλωτότητα της ελληνικής οικονομίας απέναντι σε μια νέα οικονομική κρίση, καθώς ακολουθείται το ίδιο ακριβώς μοντέλο που ακολουθούνταν προ κρίσης. Φαίνεται πως δεν έχουμε μάθει τίποτα από τα λάθη μας.
Είναι, ακόμη, επιτακτική ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τους αναπτυξιακούς μας στόχους, στη βάση οικολογικών αρχών που βλέπουν με ρεαλισμό τις δυνατότητες του πλανήτη, απομακρυνόμενοι από το δόγμα της άμετρης συσσώρευσης και της συνεχούς μεγέθυνσης. Η αυξανόμενη παραγωγή και κατανάλωση – δύο όψεις του ίδιου νομίσματος – εξαντλούν τον πλανήτη, πλήττοντας την υγεία, την κοινωνική ανθεκτικότητα και συνοχή. Ευζωία για όλους και επαρκής ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών τίθενται στο πυρήνα του νέου αναπτυξιακού σχεδιασμού, τον οποίο προτείνουν οικολογικά κινήματα, όπως το δικό μας.
Στόχος του σχεδιασμού αυτού είναι να στρέψει τις επενδύσεις στα κοινά, στα δημόσια αγαθά, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην κάλυψη των αναγκών θέρμανσης για όλους χωρίς περιβαλλοντική επιβάρυνση και στην οικονομική και βιώσιμη αστική συγκοινωνία. Ακόμη, φλέγον θέμα αποτελεί η συγκρότηση μιας συνεκτικής στεγαστικής πολιτικής που θα προβλέπει, μεταξύ άλλων, την αξιοποίηση των κενών κτιρίων, την στοχευμένη και υπό όρους υποχρεωτική μίσθωση ακινήτων και την εισαγωγή αυστηρότερων – όπου χρειάζεται – ρυθμίσεων στην αγορά της βραχυχρόνιας μίσθωσης.