Role: ευρωβουλευτής/τρια

*[…] Οι Πράσινοι πιστεύουν ότι η κλιματική δικαιοσύνη είναι κοινωνική δικαιοσύνη και πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η κλιματική κρίση δεν είναι θεομηνία, δεν έχει θυμώσει ο Θεός μαζί μας, δεν είναι μετεωρολογικό φαινόμενο, είναι ένα σαφές αποτέλεσμα παραλήψεων ανθρώπων, με θύματα και θύτες. […] Οδεύουμε όμως προς μία μεγάλη κλιματική κατάρρευση. Οι ζημίες και απώλειες που σημειώνονται σε όλο το εύρος της οικονομίας και της κοινωνίας είναι τεράστιες. Να δώσω το παράδειγμα των 3,3 δις. ευρώ τα οποία, κατά τον πρωθυπουργό, είναι το κόστος της ζημιάς του «Daniel» στη Θεσσαλία, που μάλλον αφορά τις δημόσιες υποδομές, γιατί η καταστροφή σε περιουσίες είναι ανυπολόγιστη. Αλλά ακόμα κι αυτά τα 3,3 δις. ευρώ είναι το 1,5% του εθνικού μας ΑΕΠ.
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα, ποιος πληρώνει; Ποιος επωφελείται; Ποιος συνεχίζει να ονειρεύεται εξορύξεις ορυκτών καυσίμων στην Ελλάδα; Πώς θα συνεχίσουμε να επιδοτούμε τη χρήση ορυκτών καυσίμων; Όπως είδαμε στην προηγούμενη οικονομική κρίση, εκείνοι που πληρώνουν είναι οι ευάλωτοι.
Είναι αδιανόητο αυτός που έχει τη λιγότερη ευθύνη να υφίσταται τις μεγαλύτερες ζημίες και τη μικρότερη δυνατότητα προσαρμογής. Ένα παιδί που γεννιέται σήμερα θα χρειαστεί να παλεύει πολύ περισσότερο για πολύ λιγότερα.
Σε δύο μήνες είναι οι ευρωεκλογές κι ακολουθούν οι εκλογές στις ΗΠΑ. Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, η κεντροδεξιά έχει συνταχθεί με τις αντικλιματικές δυνάμεις της ακροδεξιάς αγνοώντας την επιστημονική πρόβλεψη στα πεδία της αποκατάστασης της φύσης, της γεωργικής παραγωγής, της ενέργειας, της αυτονομίας και της ενεργειακής φτώχειας.
Κι ο κίνδυνος εξάπλωσης των ακροδεξιών δυνάμεων στην Ευρώπη είναι υπαρκτός. Για αυτό πρέπει να προχωρήσουμε σε έναν βαθύ και δίκαιο κοινωνικό μετασχηματισμό, με στόχο την κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη”

*[…]Μία από τις πολιτικές καινοτομίες του Κόσμου είναι πως προσπαθούμε να μην πολιτευτούμε συνθηματικά, αλλά να περιγράψουμε το πρόβλημα που καλούμαστε να απαντήσουμε για την ευημερία όλων, σε έναν βιώσιμο για τον άνθρωπο πλανήτη. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως οι Πράσινοι δεν ενδιαφέρονται για τον πλανήτη αλλά για τον άνθρωπο, αλλάζοντας όσα του κάνουν τον βίο αβίωτο. Για πολλές δεκαετίες μπήκαμε σε ένα σπιράλ κακών επιλογών που απογείωσαν τις ανισότητες, έριξαν το βιωτικό επίπεδο των περισσοτέρων, γέννησαν πανδημικά φαινόμενα όπως ο Covid-19, ενώ πλέον φτάνουμε σε ένα σημείο όπου κινδυνεύουμε συγχρόνως από λειψυδρία και πνιγμό από τις νεροποντές, που εντείνονται με γεωμετρική πρόοδο. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα ακόμα παράγωγο αυτού του συστήματος και γι’ αυτό, αν θέλετε, το διεθνές μότο είναι ,άλλαξε το σύστημα και όχι το κλίμα.[…] ι Πράσινοι εστιάζουμε στις αιτίες των σημερινών αδιεξόδων, που είναι οικονομικά και κοινωνικά, με περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Πιστεύουμε και παλεύουμε για τις λύσεις, αντί του σημερινού μοντέλου που αρκείται, έπειτα από κάθε καταστροφή, στην παροχή αποζημιώσεων και pass που ούτε επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες ούτε λύνουν τα ζητήματα. Και, δυστυχώς, σε αυτήν την πορεία είμαστε συχνά μόνοι μας, ειδικά σε ό,τι αφορά τη Δεξιά, που σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο επιμένει πως όλα πάνε καλά. Πως οι ανισότητες είναι στη φύση του ανθρώπου. Πως, παρά την εξέλιξή μας, πρέπει να επανέλθουμε σε μία πραγματικότητα ζούγκλας, αν όχι φεουδοκρατίας. Οι Πράσινοι δεν ήρθαν για να ανεβάσουν τις τιμές στα προϊόντα ή για να δημιουργήσουν προβλήματα στις κατασκευές δημοσίων έργων, όπως διατείνονται όσοι έχουν λόγους να συνεχίσουμε στο σημερινό αδιέξοδο δίχως να αλλάξει τίποτα. Αντιθέτως, προτείνουμε την επαναφορά της έννοιας του δημόσιου αγαθού για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που δεν μπορούμε να αφήνουμε άλλο σε αντικοινωνικές πρακτικές αλόγιστης κερδοφορίας -στο νερό, στην τροφή, στην ενέργεια, στην υγεία και την παιδεία-. αλλά και τη ρύθμιση των μετακινήσεων και της στέγης. Πρέπει να δούμε άμεσα πώς θα προσαρμοστούμε στις νέες κλιματικές συνθήκες που, δυστυχώς, δημιουργήσαμε, αλλάζοντας όσα τροφοδοτούν την κλιματική αλλαγή, δίχως να πέσει το βάρος στα συνήθη υποζύγια, που είναι εκ των πραγμάτων οι πιο ευάλωτοι, την ώρα που είχαν τη μικρότερη συμμετοχή στο πρόβλημα. Και μαζί πρέπει να σπάσει ο κύκλος κρίσεων σε διεθνές, εθνικό και τοπικό επίπεδο, με τους λίγους που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία τους να βγαίνουν στο τέλος ωφελημένοι από αυτές – είτε μιλάμε για το τραπεζικό σύστημα είτε για το κλίμα και τα ορυκτά καύσιμα. Ο ίδιος μηχανισμός είναι, ή το ίδιο σύστημα, αν θέλετε.[…] Αυτό που ονομάζουμε πράσινο ή οικολογικό κίνημα λοιδορήθηκε ως καταστροφολογικό, ουτοπικό και τελικά έξω από τα προβλήματα του κόσμου, μέχρι που αρχίσαμε να βλέπουμε φωτιές που δεν σβήνουν, περιοχές να πλημμυρίζουν, την ώρα που απειλείται ακόμα και ο τουρισμός από θερμοκρασίες που διαρκώς ανεβαίνουν. Μακάρι να είχαμε αντιδράσει νωρίτερα. Μακάρι να είχαμε προετοιμαστεί. Στην περίπτωση της Θεσσαλίας, για παράδειγμα, τα έργα που θα απέτρεπαν την καταστροφή είχαν κόστος κάτω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Πόσο κόστισε αυτό που εμείς ονομάζουμε κλιματική αδράνεια; […]